Week 8

"Acceptatie, doña Herminia en ijzige uitzichten"

Dinsdag 17 maart, 12:11 uur

Ik weet niet zo goed wat ik van de afgelopen dagen moet zeggen. Het is namelijk niet geworden waar ik voor gekomen ben. Ondanks dat was het voor grote delen absoluut een prettig verblijf. Het dorpje Puerto Bertrand ligt in een prachtige omgeving, maar ik had er graag op een actievere manier in vertoefd. Het contact met Anselmo (kleinzoon van Don Anselmo) verloopt stroef, terwijl ik met Juan (vriend van Anselmo) erg kan lachen. Anselmo lijkt me het type stugge, simpele boer, die zichzelf ook heel wat vindt. Juan daarentegen is veel verbaler, wat goede gesprekken en discussies opleverde over bijvoorbeeld het ontstaan van excessen. Ook geeft Juan je het idee dat hij je graag wil helpen.

Gisteren kwam het slechte nieuws dat om verschillende redenen het Soler-avontuur niet door kon gaan. Ik zou het niet alleen kunnen doen. Met een gids zou het superduur worden. En volgens Anselmo was er teveel wind om naar de andere kant van het meer te varen. Het voelde voor mij als "geen zin", maar allicht kwam dat ook door de teleurstelling. Wel bood Anselmo me aan om een tochtje over het meer te maken met mooi uitzicht op de omliggende bergketens met hooggelegen gletsjers. Dit was inderdaad erg spectaculair, maar ik merkte dat de euforie minder groot was als bij vorige mooie uitzichten. Ik kon veel foto's maken van alle mooie dingen om me heen en zelfs even aan land gaan aan de andere kant. Daar liep ik naar een hoger gelegen punt met uitkijk op het lago Plomo (letterlijk bruin meer) en de achtergelegen Solervallei. In het uur dat we op het water waren, was mooi te zien hoe de veranderende luchten het landschap elke keer weer een ander karakter gaven.

Het lago Plomo grenst aan het lago Bertrand. Deze twee meren hebben elk hun eigen kleur. Het lago Bertrand heeft die bijzondere, onwerkelijke azuurblauwe kleur, terwijl het lago Plomo echt bruin van kleur is. Van een afstand was ook goed te zien hoe deze kleuren abrupt lijken te veranderen bij de grens tussen deze twee meren. Heel vreemd en ik heb ook geen idee hoe het komt dat er zo'n duidelijk scheiding tussen is.
Het lago Bertrand wordt gevoed door het enorme lago General Carrera, wat aan Argentijnse kant overgaat in het lago Buenos Aires. Deze enorme bak met water mondt via het lago Bertrand uit in de Rio Baker. Gisterenochtend was ik ook getuige van deze woeste rivier, de krachtigste van Zuid-Chili. Het was inderdaad een stevig stroompje!

Gisterenavond was mijn laatste avond met Juan en Anselmo in Puerto Bertrand. We begonnen met het bakken van "tortas". Dit zijn een soort oliebroodjes en hier heb ik me helemaal gek aan gegeten. Vooral een kwak zoete "manjar" erop maakt dit broodje onweerstaanbaar en heerlijk ongezond. Zoals eerder gezegd had ik stevige gesprekken met Juan en heel veel broodjes later was het werk klaar. Het zal je niet verbazen dat we ondertussen ook gigantisch naar frituur roken!
We gingen kaarten: Karioki(?). Ik vreesde al dat we karaoke gingen doen. Niets was minder waar, het was echt een kaartspel. Enige uurtjes later had ik de 2e ronde gewonnen. Leuk spel!

Vandaag zou ik in de ochtend nog met het bootje naar de overkant gaan om daar lekker een stukje te klauteren. Helaas, opnieuw kostte het Anselmo veel moeite om uit bed te komen. Hij klaagde over buikpijn (vast teveel tortas) en er was te veel wind. Geen excursie dus vandaag en daarom zit ik nu langs de rand van het meer op een bankje te genieten van de mooie omgeving en een lekker zonnetje.
Later vandaag neem ik de bus naar Cochrane, waar een interessant park in de buurt moet zijn. Ik kan hier wel tot het einde van de week in het überrelaxte Puerto Bertrand blijven hangen, maar dat zal me uiteindelijk een onbevredigend gevoel gaan geven. Actie dus!
Ciao.

Woensdag 18 maart, …

Ik ben blij dat ik uit Puerto Bertrand naar het 66 kilometer zuidelijker gelegen Cochrane gegaan ben. Bijna was ik gevangen geraakt in de lamlendigheid van dat dorp, terwijl er zo onwijs veel moois omheen te zien en te doen is. Juan, die er nog niet zo lang woonde, had er volgens mij af en toe ook wel wat moeite mee. Anselmo vaarde er echter wel bij. Typisch…
Hoewel ik me tijdens de rit naar Cochrane in een achtbaan waande (en bijna misselijk werd), was de omgeving weer schitterend. Vooral de manier waarop de rio Baker zich een weg door het woeste landschap baande, was indrukwekkend. In Cochrane, waar de zon tegen 17:00 uur nog goed warm was, besloot ik direct naar het nabijgelegen r.n. Tamango te lopen. Een relaxt plaatsje, dat Cochrane, maar toch al gauw 10x zo groot als Puerto Bertrand.

Met de zon in mijn rug en het zweet op mijn voorhoofd liep ik in ruim anderhalf uur naar de ingang van het park. Hier stond een hut/informatiehuisje en er was een ruim opgezette camping met picknicktafels en fogones (vuurplaatsen). Er was geen parkwacht te bekennen en dat was maar goed ook. Kamperen kostte er namelijk $10.000/nacht!!! Die avond heb ik niet veel gedaan, behalve mijn tentje opzetten en inruimen, een praatje maken met een chileens stel (Milton & Pancha) en lekker wat eten. Na een redelijke nachtrust (net onder 10 graden) ben ik superrustig opgestaan, terwijl ik wachtte op de warmte van de zon. Onderwijl las ik weer wat in "Pasión India" en dronk ik koffie. En toen…
… op naar Huemules!!!

Jaja, dit is het leefgebied van de met uitsterven bedreigde soort, de Huemul, die sterke gelijkenissen vertoond met het alom bekende hert. Ik ben er tijdens mijn confrontatie met dit dier ook achter gekomen waarom dit dier met uitsterven bedreigd is. Met alle gemak kun je ze, mits rustig, benaderen tot op een meter of 2. De huemul trekt zich dan wel een beetje terug, maar van vluchten is in elk geval geen sprake. Ook weer een prachtige omgeving om doorheen te wandelen zeg: enorme rotsformaties, waarover en -tussen bomen, struiken en mossen groeien, terwijl even verderop rio Cochrane rustig richting het gelijknamige meer kabbelt. Een kleine rivier is het zeker niet, net zo min als het meer, waar het wandelpad op uitkwam.
En wat was er weer een enorme rust! Geen mens gezien, alleen maar natuur. En tsja, het moest er een keer van komen. Hoewel het water van het meer werkelijk steenkoud was, besloot ik maar eens een keer écht in contact te komen met de natuur. Ik voelde me even volledig bevrijd van alles. Mijn jongeheer vond de kou echter maar niks, dus zocht ik snel de droge kant en de zon op.

Zojuist kwam de beheerder van de camping een kijkje nemen en vroeg me hoelang ik er al stond. Met in mijn achterhoofd de vrees dat ik de hoofdprijs ($10.000) moest betalen loog ik dat ik deze dag aangekomen was en morgen zou vertrekken. We waren het erover eens dat $10.000 wat duur is voor een enkele campinggast met een klein tentje en hij bood me aan om $5.000 te betalen. Daarmee was ik voor 2 nachten en onbeperkt gebruik van brandhout toch best een spekkoper.
Op dit moment wordt ik weer eens belaagd door muggen. Dus ik ga snel een vuurtje maken en daarna wat eten koken.
Ciao!

Donderdag 19 maart, 15:08 uur

Terwijl op enkele meters van mij een paard zijn lunch nuttigt, zit ik op een bankje in Cochrane uit te buiken van de almuerzo. Het r.n. Tamango is een park waar ik graag nog een keer naartoe terug ga. Ik kwam er vanochtend namelijk achter dat er in het park een enorme rondtocht te maken is naar meren en grote hoogtes. Jammer dat ik niet op tijd voldoende informatie had, maar aan de andere kant kon ik ook niet heel lang meer blijven in het park.
Vanochtend stond ik weer rustig op na een regenachtige nacht. Die regen begon toen ik net besloten had dat ik mijn geslaagde kampvuurtje zat was. Maar ondanks alle regen die er vannacht en bij vorige buien op mijn tentje gevallen is, blijft het stof van de eerste avonturen in Chili als een herinnering in het doek geprent.

Morgenochtend vertrekt de bus om 8:00 uur naar Coyhaique, wat een stevige tocht gaat worden van een kleine 350 kilometer over ruig terrein. In Coyhaique ga ik me opmaken voor de bootexcursie naar laguna San Rafael met haar op het water uitkomende gletsjer. Daar ben ik nu heel nieuwsgierig naar!
Ciao.

Zaterdag 21 maart, 14:27 uur

Coyhaique is een fijne stad met een mooie omgeving, maar in het weekend (en daarbuiten ook trouwens) zijn er weinig mogelijkheden voor de toerist zonder eigen vervoer. Het museum en SerNaTur (toeristische informatie) zijn in het weekend gesloten, de r.n. Coyhaique is mooi maar ben ik al geweest, en de routes langs mooie meren in de buurt van Coyhaique kunnen alleen met eigen vervoer gedaan worden. Erg jammer allemaal, maar het geeft ook wel weer even rust.
Gefeliciteerd broer met je 31e verjaardag alweer! Ik ga je straks na de almuerzo bellen en wie weet is de rest van de familie ook wel bij je. Ben benieuwd!

De terugreis uit Cochrane was weer spectaculair, maar ook vermoeiend. Leuk detail was dat ik in alle vroegte en kou Milton & Pancha tegenkwam in dezelfde bus. Dit was het Chileense stel dat ik tegengekomen was op de camping van het r.n. Tamango. Minder leuk was dat halverwege de rit naar Coyhaique, die toch al gauw zo'n 8 uur besloeg, een stevige dame met dito bakkebaarden naast/op me kwam zitten. Nu heb ik niks tegen stevige dames en zeker niet tegen bakkebaarden, maar wel dat mijn beweegruimte ernstig bedreigd werd.
Al goed, af en toe half misselijk, maar in ieder geval in één stuk en met alle bagage, kwamen we veilig aan in Coyhaique. Milton & Pancha volgden me naar doña Herminia, aan wie ik beloofd had om terug te komen. Een grote glimlach verscheen dan ook op haar gerimpelde gezicht, toen ze me herkende. Zelfs mijn kamertje was al klaar!

Later gingen Milton, Pancha en ik gezamenlijk naar een lokale bierbrouwerij. Deze brouwerij, D'Olbek genaamd, maakte lekker fris en smaakvol pils. Het was zelfs zo lekker dat we maar een doosje van 12 flesjes meenamen. Het viel me op dat ik wat moeite had om Milton te verstaan. Desondanks hadden we prima gesprekken over hun toekomstige restaurant in Puerto Tranquilo (iets ten noorden van Puerto Bertrand), mijn volgende reis naar Chili, redenen om naar Nederland te komen, de plannen om energie te winnen in Patagonië, marihuana, de "barrios rojos" en het homohuwelijk. Ik merkte regelmatig dat mijn woordenschat bij lange na nog niet toereikend is om alles te vertellen wat ik wil vertellen.
Bij terugkomst in het hostal van Doña Herminia moest Milton erg lachen hoe de dueña reageerde. Ze opende de deur en keek eerst een kort ogenblik met een strak gezicht naar Milton & Pancha. Toen ze mij zag, verscheen er direct weer een enorme glimlach op haar gezicht en stapten we het huis binnen. Daar dronken we nog wat van die heerlijke D'Olbek's. En ik moet zeggen, ik heb heerlijk kunnen slapen op die pilsjes!

De volgende ochtend zag ik tijdens mijn ontbijt Milton & Pancha nog heel even voorbij gaan. Zij gingen hun bustickets kopen voor naar p.n. Queulat, waar ik later ook nog heen wilde gaan. Na mijn wandeling door de stad langs het uitkijkpunt op de rio Simpson, de Piedra del Indio (Steen van de Indiaan), de plaza de Armas (waar ik eindelijk 2 honden af kon schudden die me al hadden gevolgd vanaf het uitkijkpunt), het internetcafé en de lavaderia (waswinkel), kreeg ik van Herminia een briefje van Milton & Pancha met een lief verhaaltje en e-mail adres. Dat was weer supertof, want ik dacht heel even dat het bij de afgelopen ontmoetingen zou blijven. Nu zal ik ze binnenkort zeker een e-mail sturen!

Tijdens dit schrijven heb ik wat empenadas, patat, een kippenpoot en een blad sla gegeten. Zometeen ga ik een telefoon opzoeken om weer eens naar huis te bellen.
Ciao!

Maandag 23 maart, 12:26 uur

Reizen per boot blijft toch iets magisch hebben. Zeker als je op de boot overnacht. Je gaat aan boord op de ene plek en als je wakker wordt vaar je plotseling midden in de ongerepte natuur van Noordelijk Patagonië!

Zaterdagavond in Coyhaique werd ik weer een geconfronteerd met de irritantheid van sommige Amerikanen. Terwijl ik rustig e-mail aan het versturen was, werd die rust bruusk en continu verstoord door een jonge Amerikaanse en haar voortdurende monoloog tegen iemand aan de andere kant van de skype-lijn. Hoe hard die ander ook haar best deed, er was geen doorkomen aan. De Amerikaanse wenste niet van haar boeiende relaas af te wijken. Zucht…

Zondag vertrok ik om 9:30 uur met de bus van Coyhaique naar Puerto Aysen. Daar moest ik met een andere bus verder naar Puerto Chacabuco voor de bootexcursie naar laguna San Rafael. Uiteraard vertrok ik niet naar het busstation voor ik hartelijk afscheid genomen had van Doña Herminia.

In Puerto Aysen was een mooie hangbrug, een antiek haventje en uiteraard de plaza de Armas. Het lange wachten in dit havenstadje maakte me weer enigszins depressief, zodat ik blij was om tegen 16:00 uur met de bus naar Puerto Chacabuco te kunnen vertrekken. Daar ontmoette ik aan de haven 2 Amerikanen, die ik eerder in de bus over de carretera austral richting Cochrane had gezien. Deze ontmoeting was in beginsel erg leuk, maar na een tijdje begon ik me toch weer te irriteren aan hun maniertjes. We hebben nog wel gezamenlijk onze avondmaaltijd genuttigd in een hostal. Dit deden we in het halletje op de 2e verdieping, omdat ze de benedenverdieping onder begeleiding van bonkende volksmuziek aan het restaureren waren. In zijn totaliteit was dit een weer een bijzondere ervaring, maar ik was ook blij dat ik eindelijk naar mijn boot kon.

Samen met twee bejaarde stellen gingen we aan boord van het schip van Navimag. Voor de rest was deze boot gevuld met reizigers die in het veel noordelijker gelegen Puerto Montt opgestapt waren. Deze zaterdagavond zou de boot richting laguna San Rafael vertrekken.
Voor mij was het zaak om contact te gaan maken met mensen. Dat was nog best lastig, omdat het grootste deel al contact met elkaar had vanaf Puerto Montt. De enige nieuwe reizigers waren ik en 2 bejaarde stellen… Dus ik begon maar met een kletspraatje met de barman. Op deze manier kreeg ik in elk geval een indruk van de medepassagiers die elke keer drankjes kwamen halen aan de bar. Verder was er een vette disco aan de gang, maar dat werd me allemaal wat teveel. Bij elkaar waren er denk ik een man of 200 aan boord. Toen ik besloot mijn hut op te zoeken, stuitte ik op mijn kamergenoten. Het waren 2 dames (WTF!), een Chileense en één uit Alaska. Bij de eerste kennismaking begreep ik van ze dat ze de volgende dag bij de gletsjer afgezet gingen worden als onderdeel van een onderzoeksgroep. Interessant!

Ondanks, of juist dankzij het heen en weer wiegen van de boot heb ik prima geslapen. Door wat nervositeit kon ik na 6:30 uur niet meer in slaap komen. Dat was ook niet nodig, want ik was ook wel erg nieuwsgierig naar het uitzicht op deze vroege ochtend. Douchen op een boot was een bijzondere ervaring. Behalve dat ik mezelf moest wassen, was het ook nog een hele klus om mezelf staande te houden tijdens het bak- en stuurboord gaan van de boot.
Nadat ik samen met de onderzoeksgroep ontbeten had, was het tijd om het verschijnen van de gletsjer te bewonderen. Tussen het gebergte in de verte begon langzaam een prachtige witte streep te verschijnen. Daar was de gletsjer, nog mijlenver weg, maar nu al duidelijk zichtbaar!

Het weer was waarschijnlijk niet goed genoeg om later met kleinere bootjes dichterbij te komen. Er stond teveel wind, er was veel nevel en bewolking, en af en toe regende het. Dit betekende dat het onderzoeksteam misschien evenmin afgezet kon worden. Tijdens het wachten en zoeken naar betere omstandigheden begonnen alle passagiers mee te leven. Misschien werd daarmee de kans groter dat er toch iets mogelijk was.

Doordat ik zelf nogal geïnteresseerd was in het hele gebeuren, raakte ik behoorlijk betrokken bij de groep. Eliana (Chileense) was van de CONAF en vroeg me om foto's te maken van hun afvaart. Er was namelijk een oplossing gevonden. Een grotere sloep van een andere nabijgelegen boot kon de onderzoeksgroep oppikken en op plek van bestemming droppen. Het werd een hachelijke onderneming. Eerst moest de 5-koppige onderzoeksgroep via een ladder langs het grote schip op de sloep zien te komen. Daarna voer de sloep naar de andere kant van het schip om 2 weken aan eten en drinken, en kisten met onderzoeksmateriaal over te hevelen. Dit gebeurde dan weer met een hijskraan vanaf het schip. Ondertussen stonden veel passagiers gespannen van het dek toe te kijken en probeerde ik wat mooie plaatjes te schieten. Uiteindelijk verdween de sloep richting het lager gelegen bosgebied, terwijl de boot het roer omgooide om nogmaals richting de gletsjer te varen.

Deze keer kwamen we nog dichterbij. Goed te zien waren nu de verschillende kleuren in de gletsjer, een stuk dat afbrak en hoe het achterliggende wolkendek langzaam als een deken over de gletsjer heen gleed. Een prachtig gezicht en de whisky (red label…) met milenario-ijs smaakte er prima bij!

Inmiddels heb ik ook wat meer contact met de medepassagiers en ook een hut voor mezelf alleen. Jammer, maar ook wel weer relaxt…
Nu (16:41 uur) zijn we onderweg terug naar Puerto Chacabuco. Vanavond zal het wel weer feest worden aan boord. Ik denk dat ik deze keer wel mee ga doen. Toch proberen om mijn kamertje iets meer bezet te krijgen… Hasta mañana!
Ciao.

Lees verder wat er allemaal in week 9 gebeurt!