Week 4

"Marcelo, angstige momenten in Temuco en de campingdichter"

Dinsdag 17 februari, 11:46 uur

Ja ja, ik heb tijd over hier in Ñireweco, want er gebeurt hier werkelijk heel weinig. De kou heeft me vannacht meerdere malen wakker gemaakt en net als de bus die exact om 6 uur vanochtend voorbij reed. Die ga ik morgen nemen. Want behalve dat het een prachtige vallei is en er thermale baden in de buurt zijn waar ik zo naartoe ga, is het hier vooral een plek om niets te doen. Prettig voor een dag, zeker na 2 dagen lopen! De dueño van de camping geeft me ook niet de indruk dat er nog veel over is van de Mapuche cultuur. Ja, hij ziet er indiaans uit. Verder een suffe vent, die als het even kan de hele dag bij je komt staan zonder iets te zeggen. Maar hij doet geen vlieg kwaad!
Verderop in de vallei zijn de mensen bezig met hun dagelijkse, huiselijke bezigheden, of met het vangen van een krijsend biggetje. Het gevoel dat ik ervan mee krijg is gemoedelijk en samenlevend, maar anders als de gemeenschap die ik voor ogen had. Ik ervaar gelatenheid, ik mis het vuur, de identiteit.
Straks ga ik dus naar de thermale baden hier in de buurt (2 uur lopen), maar eerst even wat eten.
Ciao!

Woensdag 18 februari, 17:01 uur

Toch fijn om je plannen te kunnen veranderen als het zo uitkomt! Ik wilde vandaag naar Icalma, een dorp ten zuiden van Trapa-Trapa, ook aan de Argentijnse grens. Toen ik echter in Ralco aankwam, vertelde de bushulp me dat er geen bus van Ralco verder naar het zuiden ging. Dus zat er niets anders op dan via een andere weg bij Icalma te komen of de plannen te wijzigen. Het werd het laatste en daarom zit ik nu op de plaza de Armas van Temuco!

Gisteren liep ik in een tempo dat zo min mogelijk energie kostte in de bloedhitte richting de thermale baden. Na 45 minuten lopen kwam ik een groep arbeiders tegen die de weg aan het ophogen waren. Een klus van 2 maanden voor ongeveer 100 meter weg. Ze waren net aan het wachten tot er weer puin gestort zou worden. Daarna konden ze het met zijn 10-en verspreiden, alvorens het platgewalst werd. Altijd een mooi moment om een potje kaart te spelen of een praatje te maken met een voorbijganger. Ze regelden meteen een lift voor me, die me 5 minuten later bij de ingang van een camping afzette. Deze lift had overigens net 2 stevige lamsbouten bij een indiaanse boer opgehaald. De lamsbouten lagen naast me in een half open doos. Gaaf!

Verderop waren de thermale baden. Kleiner dan bij Termas del Flaco, maar wel mooi beschut in een bos en onder een rots. Het was super relaxt warm en mijn huid viel er spontaan af. Even later kwam er een familie bij wat de 2 kleine baden vulde. Uiteraard raakten we aan de praat, wat me uiteindelijk een lift terug naar Trapa-Trapa en een e-mailadres opleverde. 's Avonds nog wat pasta gegeten, afgewassen in het supersnel stromend beekje (tot 2x toe liet ik er iets in vallen, waar ik dus achteraan kon rennen) en alvast ingepakt voor de volgende dag.

Marcelo de aardige en suffe dueño zou me om 5 uur wekken, zodat ik de bus van 6 uur kon nemen. Bizar toen ik 's ochtends Marcelo gedag zei en in het licht van de maan, onder een stralende sterrenhemel mijn tentje en de rest van mijn spullen opruimde. Om 5:55 uur stond ik klaar en wederom exact om 6 uur was daar de bus in het pikkedonker. Deze bus pikt iedereen uit de vallei en verder op om ze naar de meer bewoonde wereld te brengen. Zo zat ik dus 2 uur lang in een bus vol indianen heen en weer te stuiteren over weer zo'n bergpad met wat mekkerende, blatende en gorgelende lammetjes op het dak.
Aangekomen in Ralco begreep ik dus dat ik iets anders moest verzinnen dan naar Icalma te gaan. Ik besloot met dezelfde bus verder te gaan naar Los Angeles. Daar kon ik een andere bus nemen naar het ruim 300 kilometer zuidelijker gelegen Temuco.

In Los Angeles heb ik het gemak van de "collectivo" ontdekt. Ietsiepietsie duurder dan een bus, maar meestal wel sneller. Het is een soort taxi, maar dan goedkoper, die alleen bepaalde routes rijdt. Iedereen kan in- en uitstappen wanneer hij wil.
Van Los Angeles naar Temuco was zo gedaan, terwijl we Deuce Bigalow in Amsterdam konden bewonderen. Nu dus in Temuco op het centrale plaza, waar ik zojuist naar huis gebeld heb. Dat was erg fijn! En nu weer nieuwe plannen maken…
Ciao!

Vrijdag 20 februari, 14:42 uur

Ik ben een dag vertraging rijker door mijn eigen stomme schuld!
Ik wilde gisteren geld opnemen, toen ik ineens mijn creditcard niet meer kon vinden. Terugdenkend kon de enige mogelijkheid zijn dat ik hem per ongeluk vergeten was bij de laatste pinactie. Fuck-a-duck! Het gevoel van paniek maakte snel plaats voor actie. Bij een telefooncentrum naar VISA in Nederland gebeld om de kaart te blokkeren. Er was gelukkig niks afgeschreven, gracias a Dios. Het enige wat ik toen hoopte was dat iemand hem had gevonden en bij de bank had afgeleverd.
Na de bevestiging dat er niks afgeschreven was, voelde ik dat het goed ging komen. Ik ben 's avonds zelfs nog rustig een film (Valkyrie) gaan kijken in de bioscoop. Het slapen ging al minder goed en tegen de ochtend voelde ik toch echt wel enige spanning.

Met goede moed toog ik deze ochtend naar de bank. Het wachten in de rij duurde natuurlijk een eeuwigheid. Ah, aan de beurt! Ik legde de man mijn probleem uit en voelde me een hele domme toerist. Hij vroeg of ik mijn paspoort bij me had… en dat was genoeg om te weten dat iemand hem had afgegeven. Iemand had hem gevonden en ingeleverd!!!
Helaas had deze persoon geen naam of adres achter gelaten, want ik had hem of haar graag bedankt. Maar zo zijn die Chilenen dan ook weer: gastvrij, behulpzaam en onbaatzuchtig. Het doen van iets goeds is normaal. Ik hoop niet dat mijn geluk nu op is, want wellicht heb ik het op deze manier nog wel een keer nodig…

Gisteren was een regenachtige dag, zodat ik besloot naar het museum te gaan. Het museum was in restauratie, wat nu al het 2e museum is. En dat in de zomer… Gelukkig was er nog wel een deel van de expositie over de historie van Temuco en deze regio te bezichtigen.
Overdag werd het droger, waardoor ik een wandeling in het natuurpark Cerro Ñienol waagde. Een glibberig pad omhoog leidde me naar het hoogste punt (een hoop antennes), en van daar liep ik via het gewone pad en zijpaadjes door een uiterst groen regenwoudachtig bos terug.

Vandaag dus een extra dag in Temuco, die ik nu gebruik door in het aan de kust gelegen Puerto Saavreda te zijn. Het is een klein kustplaatsje met Nederlands uitziende duinen en uiteraard een mooi uitzicht op de oceaan met zijn frisse wind. Heerlijk! Morgenvroeg vertrek ik naar Icalma en op aanraden van een Zwitsers stel ben ik ook erg nieuwsgierig naar p.n. Conguillo.
Ciao!

Zaterdag 21 februari, 16:22 uur

En daar zit meneer dan weer aan het strand!
Nu niet aan zee, maar aan het op 1200 meter hoogte gelegen Icalma meer. Dit meer ligt aan het gelijknamige dorp, wat weer vlak aan de Argentijnse grens ligt. Wederom een schitterende omgeving, waarbij de omliggende bergen wat liever aandoen dan in de ruige cordillera. Vergeleken daarbij zijn het eerder rijk beboste heuvels.

Gisterenavond heb ik in Temuco trouwens voor het eerst de nationale dans gezien: de "Cueca". Temuco was namelijk jarig! Deze grappige dans is op de meeste scholen verplicht om te leren en heeft wat weg van de befaamde Ierse folkloredans. Vandaar dat velen uit het publiek spontaan hun kans grepen om hun kunsten te vertonen. Helaas lijkt de begeleidende muziek keer op keer hetzelfde te zijn. De dans schijnt wel specifieke vormen te hebben, maar ik denk dat je er dan mee opgegroeid moet zijn. Laat ik het zo zeggen, na een tijdje werd ik "Cueca-moe" en besloot ik hospedaje-waarts te gaan. Vanochtend zou ik namelijk om 9 uur de bus naar Icalma nemen, dus was het al met al wel mooi geweest.
Een meevaller bij de hospedaje, want in tegenstelling tot de $8000/nacht die me eerst werd voorgelegd, rekende de dueña maar $7000/nacht. Uiteindelijk werd dit voor 3 nachten in totaal $20.000, omdat ze niet terug had van $25.000.

Ruim op tijd was ik vanochtend op het busstation, dus nam ik maar eens een goede kop Chileense oploskoffie bij het ontwaken van de ochtend. Voor slechts $200 krijg je dan een goede beker vol met ook nog 2 rijk gevulde scheppen echte suiker. Niet iedereen houdt ervan, maar ik kon het wel waarderen. Het was ook uiteindelijk niet de koffie die me deed stuiteren, want tot Melipeuco (halverwege oostwaarts richting Icalma) heb ik rustig wat gekletst met mijn buurvrouw. Van Melipeuco tot en met Icalma werden we echter weer getrakteerd op zo'n ouderwets ruige op en neer gaande grindweg. Toch kwamen we ook nu weer zonder kleerscheuren aan.
Onderweg naar Icalma was ten noorden van ons het uitzicht op de machtige volcan Llaima niet te missen. Deze ga ik over een paar dagen van dichterbij bewonderen in het p.n. Conguillio.

Hier in Icalma heerst een relaxte sfeer. Ik heb net wat lamsrug en-rib verorberd voor slechts $3750 en ik sta met mijn tentje onder 2 bomen met een picknicktafel. De zon schijnt voor de verandering weer eens volop en ik heb eigenlijk wel trek in een pilsje en een peuk. Ik doe het niet… die peuk…
Ciao!

Chili, wat ben je mooi
Met je lange benen
En je slanke taille
Ik bekijk je van onder tot boven

Zondag 22 februari, 20:24 uur

Ik besloot mijn melancholische bui gisteren alsnog met 2 pilsjes en een peuk. Ik vond het kunnen bij een ondergaande zon langs het Icalma meer. Gisteren ook nog wat gelezen in "Pasion India" en soep met rijst, pasta en pimiento gegeten. Toen de zon onder was, werd het al snel frisser. Dat beloofde niet veel goeds voor de nacht. En ja, zelfs met kleren aan had ik het hier koud! De temperatuur zakte tot een graad of 5 in de tent. Daarbij is het ook weer weekend en dus overal feestende Chilenen!
Om 7:30 uur moest ik plassen en waagde ik me uit mijn tent. Dichte bewolking, het leek wel mist, en blijkbaar hielden ook anderen het niet uit in hun tent. Her en der stond men in groepjes rond hun kampvuur, waarschijnlijk met koffie of bier. Ik ging gauw terug de tent in, in afwachting van de warmte van de zon. Toen de zon eenmaal ging schijnen, de stralen gloeiden op mijn huid, voelde ik me helemaal opleven…

Vandaag ging ik het Icalma meer doen. Gewapend met brood, salami en tomaat ging ik tegen het begin van de middag op pad. Zo kwam ik via de hoofdweg langs lieflijke strandjes, grazend vee, een stuk pampa-achtig landschap met een mooi araucariabos en weer de hoofdweg aan de andere kant van het meer. Daar vervolgde ik mijn weg aan de schaduw- en bosrijke kant van het meer. Eerst liep ik nog over een strandje van stenen en rotsen. Toen dit niet meer kon, ging ik op de weg door het bos verder. Geen verkeerde keus, want ook hier de mooie en vaak enorme araucaria, vergezeld door knoesten van eiken.

Vreemd genoeg kwam ik tot twee keer toe een bordje tegen met een soort van restrictie op de toegang in verband met een Mapuche commune. Beide keren kwam ik alleen maar cabañas (vakantiehuisjes) en verlaten, brakke huisjes tegen. En zeker geen Mapuche indiaan! Wellicht dat hier definitief geen rust meer voor ze te vinden was in verband met het toenemende toerisme en de oprukkende houtkap.

Ik was ook wel nieuwsgierig, wanneer ik weer richting Icalma zou kunnen. Ik was namelijk nog altijd aan de andere kant. Via een mooi gelegen camping (Lafquen?) aan een baai van het meer leek ik dan bij het einde van het meer te zijn. Na nog eens ruim een half uur lopen, was daar dan eindelijk weer de hoofdweg richting Icalma. Daar kreeg ik een lift tot halverwege en was het nog maar een kleine moeite om afdalend het dorp te bereiken.
Inmiddels is de zon al zo goed als ondergegaan en maak ik me op voor weer een frisse nacht. Wellicht gaat het nu beter, gehard door de vorige nacht en de frisse duik van net in het meer. Morgen probeer ik weer vroeg op te staan om de bus van 6:30 uur richting Melipeuco te halen. ¡Suerte hombre!
Ciao!

Lees verder wat er allemaal in week 5 gebeurt!