Week 2

"Ontberingen, dinosaurussen en ongewenste momenten van bezinning"

dinsdag 3 februari, 11:17uur

Zo, ik ben weer klaar voor mijn volgende avontuur! Zittend op de grond bij een busterminal wacht ik op een bus die me dichtbij p.n. La Campana gaat brengen. Terug naar gisteren…

Het Deense stel was net terug van hun wandeling en vertelden me hoe fantastisch het was. En terecht! Ik op mijn beurt vertelde hoe moeilijk het soms is om te wachten. Ik had me er alleen wel min of meer net aan overgegeven. Toen kwam José de campingeigenaar en bood me een lift aan naar het verder gelegen San José del Maipo om van daar met de bus verder te kunnen. De neefjes gooiden de pick-up vol met tassen en ander spul, terwijl de jongste een praatje met me kwam maken. Leuk, maar moeilijk te verstaan. Ze slikken hier veel delen van woorden in…

Daar gingen we dan, met zijn 5-en in de pick-up en een stoffige deken over de spullen in de open laadbak. José liet er geen gras over groeien en scheurde als een volleerd rallycoureur over het bochtige grindparcours. Bij het inhalen van enorme trucks begreep ik ook waarom hij me adviseerde om een flesje water mee te nemen: een stoffige boel! De snelheid waarmee hij reed was ook voor te stellen, want de snelheidsmeter bleef steken op 10… Hij wist het gewoon niet!
Onderweg genoot ik van het voorbij schietende landschap. Ik kwam ogen te kort. Veel praatten we niet: teveel herrie, mijn Spaans niet toereikend genoeg of gewoon teveel onder de indruk. Wel begreep ik op een gegeven moment dat José me naar Puente Alto (randgemeente van Santiago) wilde brengen, zodat ik alleen maar de metro hoefde te nemen naar het busstation. Hoe luxe! Ik wist ook niet goed hoe ik hem voldoende kon bedanken. Muchisimas gracias!

Redelijk bijtijds dus weer in Santiago en op naar hostal Bella Vista. Wel een redelijk prijzige slaapplek ($9000/nacht), maar voor mij bekend. Heerlijk koud gedoucht wat tot nu toe meer regel dan uitzondering is, kletspraatje met kamergenoot Tom Gates (geen familie van) gemaakt, mijn kleren gewassen ($5000=muy caro), foto's op de pc bekeken (onder de indruk), geprobeerd ergens op te slaan wat niet lukte en een e-mail gestuurd.
Tom, uit de VS, leek me een toffe gast en dus zijn we samen wat Chileens gaan eten. Hij at cazuela de pollo en ik porotos granados. Dit laatste was een soort erwtensoep met witte bonen en een stuk braadworst erin. Tom vertelde me dat hij een boek ging schrijven over zijn reiservaringen in 12 verschillende landen. Erg tof en we houden contact om eventueel foto's van mij te gaan gebruiken. Wie weet een toekomst als fotograaf?

Na het eten alvast wat ingepakt en weer in een echt bed geslapen. Toch wel wat beter dan dat matje… Vanochtend lekker ontbeten met koffie, boodschappen gedaan voor 2 dagen, gastankje gekocht en mijn busticket naar Ocoa gehaald. Nu nog een half uur wachten op mijn bus…

Opvallend hier:
- veel straathonden
- verschillen tussen spaanse, duitse of indiaanse afkomst zijn vaak goed zichtbaar
- goed bij in popmuziek (nieuwe clip 007), en reggaeton is bijzonder populair
- erg gelovig, iedereen die een kerk uitgaat draait zich om en slaat een kruisje voor vertrek
- fastfood is hier populair
- in Baños Morales kwam een promotieauto van Red Bull gratis blikjes uitdelen: allemaal stuiterende Chilenen, terwijl het juist zo rustig was!
- met een cowboyhoed op je hoofd wordt je in Santiago toch wel raar aangekeken
- de tourbussen stoppen onderweg om wat fruit te kopen, een man met zoete broodjes komt de bus in om ze te verkopen, rijdt een stukje mee, stapt ergens anders weer uit om waarschijnlijk weer in een volgende bus in te stappen. Wat een vak!
- bussen stoppen eigenlijk gewoon waar je wilt langs de route, haltes tellen niet echt

21:10 uur
Het begint hier (ben nu in p.n. La Campana) langzaam donker te worden in het bos, waar ik niet helemaal alleen ben. Er zijn een 10-tal medekampeerders verspreid over een groot oppervlak. Onderweg heb ik paarden in het wild gezien en later tijdens een eerste verkenning van de omgeving zag ik ook nog koeien, stieren en een eenzame vos!
Op dit moment hoor ik allerlei geritsel om me heen en wordt ik geplaagd door een formule 1 race aan muggen. Snel de tent in…

(Gaaf dat je een ander handschrift krijgt als je door het donker niet ziet wat je schrijft.)
Goed, die muggen begonnen al toen ik met koken begon. Toen bleek ook dat ik mijn tentje 10 stappen van brak, stilstaand water had opgezet. Laten we zo zeggen, een beginnersfout… Voor het eerst kunnen koken op het gaspitje en die ging als een speer! Het werd kippensoep met extra spaghetti en voor wat kleur een blik sperziebonen erbij. Prima voedzame maaltijd met voldoende vocht, want dat was wel nodig. Het was afzien vandaag!

Om 12:30 uur zou de bus vanaf Santiago vertrekken, maar dat werd 13 uur. Ik had het speciale verzoek om in de buurt van het dorp Ocoa afgezet te worden. Dat was geen probleem, alleen wisten de chauffeur en zijn hulp niet waar ze me dan precies af moesten zetten. Nou, ík wist het sowieso niet! Na uitgebreid overleg tussen de chauffeur, zijn hulp en ik zetten ze me bij een dorp (langs de snelweg) even voorbij Ocoa af. Daar stond ik dan langs de Panamericana met mijn hebben en houwen, en natuurlijk die mooie zwarte cowboyhoed!

De 1e de beste knul in het dorp aangesproken en die wees me naar de "micro"(bus) nummer 9 aan de doorgaande weg langs het dorp. Na 5 minuten wandelen kwam ik bij de bushalte aan en voelde ik al dat het zwaar ging worden vandaag. Het was namelijk bloedheet en mijn bagage voelde erg zwaar aan. Een stel vriendelijke jongens hielpen me de juiste bus aan te houden, want ik had die "micro" nummer 9 zelf niet herkend… Deze bus bracht me via Ocoa een heel eind richting p.n. La Campana, maar de laatste 6 kilometer moest ik toch echt zelf afleggen.

Hup, de broekspijpen afgeritst, benen ingesmeerd (voor mijn rode armen had ik mijn witte longsleeve maar aangetrokken) en gaan met die banana! Het juiste ritme bracht me een heel eind tot ik na 3 kilometer staande gehouden werd door een ploeg landarbeiders die pauze hadden. En natuurlijk met een "glas" wijn erbij!
Het was een dolle boel en we lachten een hoop. Vaak begreep ik prima wat ze me vertelden of vroegen en andersom. Maar soms zei één van de jongens iets en werd er hard gelachen, terwijl ik niet mee kon lachen…

Na een stevig glas wijn en een hoop Spaanse woorden trok ik verder richting p.n. La Campana. Ik merkte dat ik mijn ritme kwijt was, want ik liep even niet zo lekker meer. Ik besefte me ook dat ik die hele slok wijn met bepakking en al op heb staan drinken.
Waar tijdens de eerste kilometers lopen nog wat schaduw te vinden was, waren de laatste kilometers in de volle zon. En dat tegen 16 uur… Verzengend heet dus! Het laatste half uur tot aan de ingang van het park was over zand en losse stenen. Ik was blij in de verte het huisje van de parkwachter te zien. Na een duidelijke uitleg en even uitrusten was het nog 12 minuten naar de camping van het park. Op dat moment kon ik er nog niet achter komen waarom ik hier persé naartoe wilde. Mijn lichaam was moe, dorstig en hongerig.
Ik zocht een mooi plekje om de tent op te zetten en daarbij moest je vooral goed opletten dat je hem niet in de stront zette. Het meeste was al flink opgedroogd, maar blijkbaar staat hier dus wel eens een koe of stier bij je tent! Overal waar ik keek zag ik ook de uiterst bijzondere palmen van Ocoa (palmares chilenos), met zijn dikke buik en meestal grote hoogte.

Na het opzetten van de tent besloot ik te gaan douchen en daarna nog even een wandeling te gaan maken. Een leuk pad, waar ik echt de rust voelde. Behalve wat vogelgeluiden en windgeruis was het helemaal stil. Verder was de omgeving sprookjesachtig en duidelijk in een andere tijd ontstaan. Prachtige vergezichten met bossen, waarboven vele palmen uitsteken tegen een achtergrond van zogenaamd kustgebergte. En dan kom je zomaar ineens een koe of een paard tegen, die vervolgens gewoon rustig wegloopt, zich omdraait of zelfs een scheet laat bij het weglopen! Erg bijzonder allemaal…
Inmiddels is het donker buiten, hoor ik vogelgeluiden en een groepje kampeerders verderop. Ik ga mijn lichtje uitdoen en wie weet zie ik nog wat in de nacht!

Donderdag 5 februari, 11:06 uur

Het bussen netwerk en zijn tarieven zijn me een compleet raadsel, maar ik ben wel elke keer precies op tijd. Vandaag is het de bus die me naar Pichilemu brengt voor $3500 over 150 kilometer provinciale weg. Gisteren was het eerst de bus die me van Limache naar Santiago bracht voor $3000 over 120 kilometer snelweg en daarna de avondbus naar San Fernando voor $2000 over 200 kilometer snelweg. Maar eerst terug naar p.n. La Campana.

Een barre tocht met een leuk intermezzo bracht me dus naar het schitterende park. Mijn nachtrust was niet zoals ik gehoopt had. Een groepje jongeren 50 meter verderop presteerde het om de hele nacht te vullen met muziek. Niet verkeerd overigens, maar wel dusdanig dat ik de godganse nacht heb liggen draaien en woelen. Gelukkig stopte de muziek voordat de zon opkwam, maar de kans dat er 's ochtends een koe of paard bij mijn tent zou staan was nihil geworden. Ze keken wel uit!
Héél vroeg opstaan was er dus niet bij, maar uitslapen kon ook niet, want dan zou de volgende beproeving onder te hete omstandigheden plaatsvinden. Uiteindelijk vertrok ik om 9:45 uur en na een uur merkte ik dat het wederom een zware tocht ging worden. Alsof ik de dag ervoor een zware Alpenetappe achter de rug had en vandaag de volgende zou zijn. De omgeving was prachtig, nog steeds, tot daar de klim van 800 meter verrees. Nu is lopen met bepakking goed te doen als je een ritme kan vinden. Met klimmen en dalen lukt dit dus praktisch niet. Het enige dat je kunt doen is je voeten blijven optillen en focussen… EN DE JUISTE KEUZES MAKEN!!!

Eén van de richtingaanwijzers was van het paaltje afgebroken en lag op de grond. Ik dacht aan de schroefgaten te zien dat ik rechtdoor moest, wat ook heel even prima ging. Tot na enkele meters het pad afgesloten werd door dichte bosjes met uiterst venijnige, lange stekels. Toch besloot ik er doorheen te gaan, denkend dat erachter een pad verder ging. Veel pijn en moeite kostte het me, maar ik kwam er doorheen! En daar was na enkele meters een volgend stekelig bosje. Heel even dacht ik me ook daar doorheen te wurmen tot ik bij positieven kwam. Ik gooide mijn kleine rugzak terug over de bosjes en gebruikte de grote als stootkussen en scherm. Heetgebakerd (en het was al zo heet) terug naar het bordje dus, alwaar ik constateerde dat ik niet goed gekeken had. Linksaf en doorlopen!

Tussendoor probeerde ik te genieten van het steeds beter wordende uitzicht, waarbij de achterliggende bergen achtereenvolgens langzaam in het stof en de luchtvochtigheid verdwenen. Op ruim 2 kilometer hoogte stak ik de pas over en ik kon mijn geluk niet op. Voor het gemak vergat ik maar even dat ik over 6 kilometer ook nog 800 meter moest dalen… En dat was nog moeilijker ook!

Met een aantal kilometer te gaan was mijn water op. Gelukkig passeerde ik vlak voor het einde nog een frisse stroom water. Waarschijnlijk was het water prima, want nu een dag later gaat het nog prima met me! In de afdaling liep ik veel meer beschut, wat een hoop scheelde, in zoverre dat mijn hoed niet meer zo nat werd van het zweet.

Aangezien er volgens mij niet dagelijks gekken zijn die de volledige oversteek met bepakking van ruim 25 kilogram doen, had ik enigszins hoop op een "warm" welkom bij de uitgang van het park (een koel drankje bijvoorbeeld). Maar neen, slechts mijn gegevens werden genoteerd en ik kon weer verder.
Hoewel het laatste stuk een ware marteling was en ik dus niet de aandacht had om foto's te nemen, was de omgeving weer erg mooi. Bosrijker dan de andere kant en in het lagere deel zag het soms wit als sneeuw van de stuifzaadjes van bomen en planten. Een soort elfenlandschap uit Lord of the Rings en in mijn toestand dacht ik ook echt dat ik er was!

Genoeg gezeur, het was een mooie tocht. En alsof het afgesproken was, stond een kilometer na de uitgang van het park een bus te wachten, die me naar Limache bracht. Vandaar zou ik de bus naar Santiago kunnen nemen. In Limache kocht ik eerst een grote fles Coca Cola en een fles water. Vooral de anderhalve liter cola was snel op! Het was toen rond half 5 en om 18 uur zou er een bus naar Santiago gaan. Het mooie is dat er bij de bushaltes altijd iemand zit die de tarieven doorgeeft aan de chauffeurs. Zoals ik al eerder zei, het bussennetwerk is hier onnavolgbaar, maar je komt altijd waar je zijn moet. Als je maar vraagt! En dan is zo'n busmeester erg handig, want er bleek er al één om half 6 te gaan. Maar we waren zo aan het ouwehoeren dat de bus van half 6 aan onze neus (vooral die van mij) voorbij ging.
Och, het is vakantie en ik heb de tijd, denk ik dan maar. Maar de volgende wilde ik niet missen!!!

Zo vertrok ik even later met de bus van 18 uur en kwam ik om half 9 aan in Santiago. Snel 1 halte met de metro naar de busterminal, want ik had in de bus een grote blaar op mijn hiel lek geprikt. In de busterminal ging ik op zoek naar een ticket naar San Fernando bij TurBus en Pullman. Zij verwezen me naar de terminal van Buses Rurales (regionale bussen). In deze heksenketel, die me meer deed denken aan een drukke markt, vond ik al snel een maatschappij die me naar San Fernando (kleine 300 km zuidelijker) kon brengen.
In San Fernando was mijn voornaamste zorg of ik om half 12 nog een slaapplek zou kunnen vinden. Ik had me zorgen gemaakt om niks, want de taxichauffeurs wezen me naar een 500 meter verderop gelegen hostel: $6000/nacht. Niet heel duur, maar behalve een goed bed lijkt er in eerste instantie een hoop voor verbetering vatbaar. Een in feite ontzettend mooi, oud pand, wat met een flinke opknapbeurt zo door kan gaan voor een goed, klein hotel. Douchen deed ik voor de verandering weer eens koud, daar ik de geiser niet aan de praat kreeg en geen zin had om de huismeester erbij te halen. Wel heerlijk geslapen in mijn "gezellige" kamertje…

Vandaag ging ik naar Pichilemu, aan de kust! Een grappig kustplaatsje met wat armetierig aandoende buitenwijken (geen asfalt bijvoorbeeld). Het waait hier op dit moment ook uitzonderlijk hard. Waarom ben ik hier? Het schijnt een echt surfstrand te zijn en ik had zin om even te relaxen.
Onderweg werd ik eens te meer geconfronteerd met de uitgebreidheid van het bussennetwerk, want ik was in de verkeerde bus richting Pichilemu gestapt. Er gaan vaak meerdere busmaatschappijen, blijkbaar ook tegelijkertijd, naar dezelfde locaties. Dus kon ik in de bus nog een keer betalen. Navraag in Pichilemu leerde me dat ik het verkeerde ticket nog wel voor de terugreis bij die betreffende busmaatschappij mocht gebruiken. Gelukkig!
Nu zit ik op het strand weg te waaien na een lekkere wandeling langs de branding en ga ik op zoek naar een goed bord eten. Ciao!

Zaterdag 7 februari, 10:03 uur

Op dit moment zit ik op een kleine 2 kilometer hoogte vlakbij het momument El Dino met uitzicht op het dorp Termas del Flaco. Dit dorp ligt in de voorlopers van het Andes ter hoogte van San Fernando. Daar ben ik gisteren in de avond aangekomen, nadat ik eerst overdag nog wat in San Fernando heb rondgehangen. Nu wel warm kunnen douchen in het hostal van Luis en voor $1200 koffie en een broodje bij hem gegeten. Blijft een rare toko waar veel meer uit te halen valt.

Het gebied rond Termas del Flaco is nog vergelijkbaar met dat van Baños Morales en Termas de Colina. Bij aankomst wist ik nog niet waar ik ging overnachten, maar bij het bordje "camping" ben ik uitgestapt: een grote, kalige vlakte met her en der pick-ups, trucks en in elkaar geflanste partytenten. Natuurlijk werd ik bij het betreden van het veld van alle kanten nagestaard, maar een eenvoudig "hola" was voldoende om het staren te doen stoppen. Snel de tent opgezet en hij staat inmiddels al beter dan de eerste keer. De kosten voor het kamperen zijn relatief hoog ($5000), maar je kunt maar beter gewoon betalen.

Ze vinden het maar wát vreemd dat je alleen reist en dan ook nog helemaal uit Nederland! De camping- en hostaleigenaar wees me meteen naar een oude chileense dame die al 36 jaar in Nederland gewoond had en we raakten aan de praat. Ook nu weer was het alleen reizen verbazingwekkend. Er werd spontaan van de gelegenheid gebruik gemaakt om me aan iemand te koppelen.
Ik leek wel een attractie, want de volgende stond al klaar om met me te praten en wel in het Engels. Een jonge gozer van 17, Emanuel, en hij had zichzelf voor een groot deel Engels geleerd, wilde Pools leren in Polen en later zelfs Russisch in Rusland. IJverig ventje… Hij wilde mij Spaans leren, maar in 2 dagen tijd?

Na een korte (kan ook niet anders) wandeling door het dorp zat daar een jongen eenzaam te wachten tot hij iemand een massage kon geven. Wat ik begreep, was dat hij student fysiotherapie/ manuele therapie was en we kletsten even. Toen terug naar de camping, want er moest gegeten worden. Dat kan natuurlijk niet in je eentje!
Toen ik bijna klaar was met eten (soep), kwamen de buren kennis met me maken. En dat gebeurt niet zonder wat eten mee te brengen, wat me verplichtte om nog een enorm broodje met een volgens hun typisch Chileens beleg (tomaat, stukjes biefstuk, ui) op te eten. Erg vriendelijke lui, die me aanboden om later die avond bij hun vuur te komen zitten. Gracias, pero no gracias…
Ik besloot me 's avonds te mengen onder het voetbalminnende publiek bij de wedstrijd La Serena vs. Colo Colo. Deze laatste voetbalclub komt uit Santiago en is de populairste in het land. Wat ik van deze wedstrijd geleerd heb? Dat het voetbalniveau in Chili anders is dan in Nederland en dat je van een liter pils bij een koude nacht veel moet plassen! Eigenlijk wist ik dit allebei al een beetje…

Een frisse nacht dus, waarbij ook nu weer tot laat muziek en feest gemaakt werd. Toch nog een redelijke nacht en weer vroeg uit de veren voor "El Dino". Oh ja, en mijn darmen spelen op.
Even na 8 uur vertrok ik zonder ontbijt voor 45 minuten lopen richting het hoger gelegen monument. Ik was de eerste en de onderweg van de bergstruiken grazende paarden keken vreemd op. Daar waren dan de miljoenen jaren oude dinosaurussporen. Echt een hele rare gewaarwording om verschillende achtereenvolgende pootafdrukken te zien tegen een schuin omhoog staande bergwand.
Niet alleen mijn ogen waren echter onder de indruk, ook mijn darmen lieten van zich weten. Ik waagde de gok door ervan uit te gaan dat er geen andere vroege vogels dit fenomeen zouden komen bewonderen, en deponeerde onder grote opluchting mijn eigen paleontologisch fenomeen. Om het nog spannender te maken, kwam er tijdens deze activiteit plotseling een grote steen de bergwand afrollen dankzij een stel bergschapen. Gelukkig belandde deze enkele meters van me vandaan, zodat ik me niet hoefde te verroeren.

Maandag 9 februari, 15:24 uur

Ik ben nu weer 100-en kilometers zuidelijker, maar nog steeds geen druppel regen gezien! Chillán heet de plaats van avontuur deze keer en het is de geboorteplaats van de grote bevrijder van Chile: Bernardo O'Higgins. Chillán heeft een "parte viejo" en de huidige stad. Deze tweedeling van de stad heeft te maken met de vele malen dat de stad (deels) verwoest is door oorlog of aardbeving. Op dit moment zit ik op de plaza de Armas van parte viejo en het is hier heerlijk rustig. Maar eerst terug naar Termas del Flaco!

Het duurde slechts 10 minuten na het leggen van mijn paleontologisch fenomeen, voordat de volgende vroege vogel bij het indrukwekkende monument aankwam. Net op tijd dus! Onvoorstelbaar trouwens met hoeveel mensen ik daarna bij terugkomst in het dorp gesproken heb. Op een terrasje onder het genot van een bakkie en een stuk limoentaartpunt aan de praat geraakt over het dorp, dat dus alleen van november tot mei geopend is. De rest van het jaar is het er koud, ligt er veel sneeuw en zijn delen van de "weg" er naartoe verwoest door wilde rivieren.

Terug op de camping kreeg ik van mijn buren eerst een soort meloen die ik in mijn hete tentje oppeuzelde. Na een kleine siësta wilde ik weer een stuk gaan wandelen, maar mijn buren stonden erop dat ik eerst een "almuerzo" (middageten) met ze at. Daar kon ik natuurlijk geen nee tegen zeggen, claro! Uiteindelijk ben ik met de mannen van de 2 gezinnen naar een nabijgelegen mijn geweest "al otro lado del rio". Een leuke tocht waarin vooral de jonkies niet ophielden met uitleggen en vertellen. Leuk om zo op stap te zijn met de Chilenen en daarbij ook de generositeit te ervaren.

Terug op de camping besloot ik voor het eerst eens een "duik" in de thermale baden te nemen, want ik was moe en vooral stoffig. Geniaal om in de gigantische pre-cordillera (voorlopers van het Andesgebergte) in een natuurlijk verwarmd mineraalbad te liggen. Dit is ook de reden dat er busladingen ouderen naartoe gaan in de hoop het ouder worden wat te temporiseren of te veraangenamen. Net als in Spanje lijkt ook hier de locus of control grotendeels extern te liggen, kijkend wat er in het dorp aangeboden wordt aan oplossingen voor al je problemen: massages, chiropractie, thermale baden, modderbaden, minerale energiehoudende gesteenten en klei, en andere vormen van hulp.

In het bad kwam ik Emanuel weer tegen en gezamenlijk kletsten en ontspanden we van het ene bad naar het andere bad. Van bad naar bad loopt de temperatuur langzaam op, waarbij het laatste bad met koud water gekoeld moet worden. Het water komt daar direct uit de bron en is kokend heet. Volledig tot ontspanning gekomen, vond ik nog net de weg naar mijn tentje en ben ik als een blok in slaap gevallen…

Volgens mij is mijn matje lek. 's Nachts lig ik elke keer praktisch op de grond. Slapen is daarom nog steeds geen succes in de tent. Andere oorzaak is de herrie van buiten.
Gisteren (zondag) om 14:30 uur zou de bus vertrekken uit het kleine en enige straatje van Termas del Flaco om weer terug te keren in San Fernando. Ik had met Emanuel afgesproken om die ochtend nog een mooie wandeling te maken naar "La Virgen". Onderweg had ik leuke gesprekken met deze intelligente jongen en na een uur wandelen en het laatste stuk klauteren waren we bij "La Virgen": een prachtige, verscholen saltito (watervalletje) waar op verschillende en onmogelijke plekken Mariabeeldjes verstopt zijn.

17:56 uur
Weer wat geleerd! Even terug maakte een op het eerste gezicht vriendelijke man een praatje met me op het plein in Chillán en blijkt goed aangeschoten te zijn. Wat ik begreep was zijn vrouw net een aantal dagen terug overleden en is hij zich sindsdien aan het bezatten. Hij drong aan om samen wijn te drinken. Echter toen ik nee zei, was hij beledigd en door dronkenschap geëmotioneerd. Uiteindelijk besloot ik om 1 wijntje met hem te drinken en daarna gedag te zeggen. Maar even later wilde hij ook geld. Dus zo begint het bedelbestaan, bedenk ik me nu. Hij bood me van alles aan, maar nu bleef ik bij mijn standpunt. Ik vertelde hem dat ik hem niet kon helpen, maar dat hij zichzelf moest helpen. Ik wenste hem geluk, rekende af en zei "ciao". Wat een toestand…

Terug naar "La Virgen"…
Na wat leuke plaatjes geschoten te hebben, rookten we gebroederlijk een sigaretje met uitzicht over de aanstaande afdaling terug het dal in. Echt een relaxmoment, terwijl andere bezoekers nog druk aan het klauteren waren!

Om 14:30 uur vertrok mijn bus, dus terug naar de camping, inpakken, op de foto met mijn buren en wachten op de bus. Via San Fernando kwam ik uiteindelijk 's avonds laat in Chillán aan. Onderweg viel het me op hoeveel fietsers er gebruik maken van de vluchtstrook! In Chillán snel op zoek naar hospedaje (bed & breakfast) Sonia Segui, die door mijn biblia de Chile (Chilibijbel) aanbevolen wordt.
Na wat rondstruinen en vragen in de donkere buitenwijken van Chillán vond ik mijn slaapplek. Een lief, oud vrouwtje (Sonia) legde me alles uit en voor slechts $4000/nacht kon ik hier slapen en ontbijten. Who needs a campsite! Heerlijk geslapen in een echt, maar ovaal ingezakt bed en tijdens het ontbijt wat met Sonia gekletst. Daarna de eerste verkenning van Chillán, een bezoek aan SerNaTur (toeristische info) gebracht en al dwalende dus in parte viejo beland. Plannen verder? Catedral, cartes postales kopen, eten; morgen Concepción; overmorgen Termas de Chillan. Ciao!

Later die dag…
Mijn buien wisselen. Ik kwam prima tot rust in parte viejo, totdat Luis, de dronken man, voorbij kwam. Dat was teveel. Nu dwaal ik door Chillán zonder richting, terwijl er volgens mij genoeg te doen is. Ik merk dat ik graag vanuit een organisatie aan de slag ga, met een richting. Als ik eenmaal die richting op ga, is er niks aan de hand. Dan komt de volgende stap vanzelf. Luis heeft indruk op me gemaakt op een negatieve manier. Hij verdrinkt zijn verdriet, hij kan het niet nuchter aan, heeft geen richting meer.

Hoe is dat om niet meer "gewoon" te willen leven? Hoe sterk moet je zijn om je niet van je pad af te laten duwen? En wat is dat sterk zijn dan? Ik ben doorgegaan met leven. Ik ben trots op mijn zoon. Of ik trots ben op mezelf laat ik in het midden. Soms denk ik van niet. Het was alsof ik wist dat Noah er niet lang zou zijn. Ik hou van Noah. Ik hou niet van Tracy. Soms denk ik dat als Tracy niet op haar manier voor Noah gezorgd had, hij langer of beter geleefd had. Daar had ik voor moeten vechten, denk ik vaak. Zo open als ik over Noah kan zijn tegen iedereen die ik ken, zo gesloten ben ik hierover tegenover vreemden of nieuwe bekenden. Waarom vertelde ik het Luis wel? Ik wil er met meer mensen over praten, het verhaal verspreiden zoals ik had beloofd. Maar in het Spaans is het lastig. Vanaf nu ga ik het proberen. Noah is onderdeel van me en zal dat altijd blijven. Ik ben zijn vader en mijn familie is zijn familie. Hij moet voortleven bij ons of waar dan ook. Die kleine, sterke en moedige man… Te amo!

Lees verder wat er allemaal in week 3 gebeurt!