Week 1

"Nederland, Santiago de Chile en een eerste ontmoeting met de Andes"

Dinsdag 27 januari, 18:02 uur(Nederland)/ 14:02 uur (Chile)

Daar zit ik dan, alsof het niks is. Toen mijn grote rugzak eenmaal op de band lag, viel er een last van me af. Afscheid nemen was niet moeilijk, maar dat kwam doordat het niet voldoende lukte om mijn ouders te bedanken zoals ze dat zouden verdienen. Toch betekent hun aanwezigheid elke keer weer een hoop voor me. Net als dat Bas me regelmatig bijstaat tijdens bijzondere momenten. Ook van mijn broer merkte ik dat dit toch wel een uitzonderlijke gebeurtenis is. Ik blijf er altijd zo rustig onder. “Je bent altijd zo kalm” wordt er dan als positief punt over me genoemd. Wat mij betreft ben ik te kalm. Al heb ik geen idee hoe ik anders zou kunnen zijn. Wie weet kom ik er de komende 2 maanden achter, maar misschien ook niet. Nu is het wachten op de vlucht die me via Madrid naar Santiago brengt en daar gaat mijn grote avontuur beginnen. Geniet ervan!

Donderdag 29 januari, 12:40 uur

Op dit moment zit ik in parque O’Higgins, een stief stuk lopen van het centrum van Santiago. Terug neem ik de metro, wat ik om financiële redenen zeker niet hoef te laten ($300 per rit). Zoals gezegd flink gewandeld via het busstation vanwaar ik naar parque nacional (p.n.) La Campana wil gaan, via het treinstation waar ik een brandertje en wat spijkers (voor de tent) gehaald heb, via een drukke markt en uiteindelijk via een rustige wijk in parque O’Higgins aanbeland. De sfeer van de stad is wisselend, maar toch vooral Zuid-Europees aandoend. Een bijzonder druk centrum wat betreft gebouwen en verkeer, met daarbuiten dus meer laagbouw en meer rust.
Gisteren had ik wat last van de drukte en ben ik vroeg gaan slapen. Ik had daarvoor wel het één en ander bezichtigd. Met de funikular (treintje) naar de mirador (uitkijkpunt) van Santiago geweest, waar de Heilige Maria te vinden was. Zij stond natuurlijk nog hoger om alle (on)gelovigen in de gaten te houden.
Zoals gezegd zijn de verschillen hier groot. Zo liep ik eerder op de dag langs allerlei kleine winkeltjes in een zweem van pislucht aan een drukke verkeersader in een ogenschijnlijk bouwvallige wijk, om vervolgens plotsklaps een grote "shoppingmall" in te stappen, waar je het gevoel kreeg verplicht je voeten te moeten vegen. Opvallend was ook de security die iedereen nauwlettend in de gaten hield. Er waren denk ik over 5 verdiepingen kleding, computers, schoenen, eten, verzorgingsproducten, en nog meer eten welgeteld 50 mensen...

Gisteren dus vroeg gaan slapen, maar wel eerst met Rutger en Anneloes wat pilsjes gedronken ($2000 per liter). Het was maar goed dat er nog maar 2 flessen waren… leuke verhalen van hun 5 vorige maanden vanaf Mexico via alle tussenliggende landen en Argentinië naar Chili.
Gedurende mijn avond- en nachtrust werd ik in ieder geval 3x wakker. Er slapen namelijk nog 3 mensen in "mijn" kamer. De 1e kwam om 1 uur binnen, de 2e om half 4 en de laatste rond 6 uur. Het schijnt hier leuk uitgaan te zijn. Mijn gevoel gisteren vertelde me vooral dat ik snel de drukte uit wilde. Ik merk dat ik vandaag al wat relaxter ben, wat zich ook uit in mijn initiatieven om Spaans te praten. Ik begrijp zeker nog niet alles, maar ik krijg in elk geval wat ik wil. Morgen vertrek ik naar Baños Morales (cajon del Maipo) in de bergen. Dan start waar ik toch voor een groot deel gekomen ben: “a taste of the wild life”!

Vrijdag 30 januari, 12:23 uur

Vond ik mijn aankomst vanaf Nederland in Santiago de Chile al een grote stap, waar ik nu beland ben is het helemaal een cultuurschok voor me! Ik ben nu op de camping bij Baños Morales, een minidorp met her en der wat huizen, eettentjes en slaapgelegenheden. De weg hiernaartoe was ook ronduit bijzonder te noemen.

Rond 8 uur vertrok ik vanochtend van de wijk BellaVista en gelijknamige hostal naar de metro (Baquedano), die me bij station Vicente Valdez bracht. Ik stond daar net 5 minuten bij het boven de metro gelegen busstation te wachten, toen er een bus(je) met een wild gebarende chauffeur aankwam. Waarschijnlijk bedoelde hij dat dit eigenlijk niet de opstapplaats was, maar had hij me wel herkende als iemand die naar de cajon del Maipo wilde.
Ruim boven de snelheidslimiet scheurde hij vervolgens kriskras Santiago uit, waarbij de chauffeur regelmatig een noodstop maakte voor een passagier, een onherkenbare drempel of gewoon voor het verkeerslicht. Eenmaal Santiago uit bleek de oude bus nog veel harder te kunnen en racete hij over de provinciale weg de vallei in. Bij San Jose del Maipo stapte ik over op een andere bus, die ook zonder mij en mijn rugzak al overvol zat. Maar goed, hier kan alles. Bijvoorbeeld dat de buschauffeur van de 1e bus naar de chauffeur van de 2e bus belde om te vragen om te wachten of langzamer te rijden, zodat ik daarop over zou kunnen stappen. Het was namelijk de enige bus die dag die doorreed naar o.a. het kleine Baños Morales.
Het duurde na San Jose del Maipo niet lang voordat de geasfalteerde weg overging in een grindpad. Dit deed een hoop stof opwaaien! Een stop was noodzakelijk om een lekke band te verwisselen voor een goeie. Het landschap werd steeds ruiger, de bergen hoger en de weg minder begaanbaar. Erg bijzonder is het altijd wanneer je in de verte plotseling bergtoppen met eeuwige sneeuw ziet.

Als ik op dit moment om me heen kijk, zie ik overal woeste bergen die volgens mij 1 á 2 km hoger zijn dan waar ik ben. De huidige hoogte is ± 1700 meter. Aanpassen aan de hoogte dus!
Plan is om vandaag niet al teveel te doen. Wat eten en drinken, de omgeving verkennen en kijken wat hier verder nog te koop is. Ik heb namelijk nog een gastankje nodig! Oh ja, er stroomt hier een wilde rivier vlak langs de camping...

15:02 uur
Middageten gedaan en tent verplaatst, want die stond dicht aan het wilde water, maar ook vol in de zon! Eten: pastel de choclo (maispuree met kippenpoot, olijven, rozijnen en op de bodem een verrassing van gehakt en ui), bordje sla en tomaat, 1 liter Coca-Cola (kleiner hebben ze niet) en een stuk meloen toe. Voller kan echt niet! De prijs? $5000= <€7

Zaterdag 31 januari, 17:45 uur

Vandaag was een pittige dag, vandaar dat ik net even gerust heb. Het is dat de zon rond dit uur mijn voortent in gaat schijnen, anders had ik misschien wel wat langer in de tent gebleven. Nu, eenmaal uit de tent, ben ik er eigenlijk wel blij om!

Vanochtend ben ik vroeg opgestaan (rond 7 uur) ondanks een onrustige nacht. Het wilde water dat hier voorbij stroomt lijkt op een soort constante wind of hoosbui. Behalve dát maakte het dalen van de temperatuur tot onder de 15 graden het slapen er niet makkelijker op. Oh ja, en ik móest ook nog eens heel nodig!
Voor het slapen gaan had ik nog wel de sterren geteld en dat waren er bizar veel. En helder! De grote beer kon ik niet vinden, maar dat schijnt normaal te zijn op het zuidelijk halfrond. Na het opstaan maakte ik me klaar voor mijn eerste grote wandeltocht: p.n. El Morado en zijn San Fransisco gletsjer. Bepakt met voldoende eten en drinken (profi zo’n camelback ding), de camera en de verrekijker ging ik op pad.

Bij de ingang van het park werd de wandelmuziek abrupt stilgezet, want het hek was dicht. De mijnheer die me even daarvoor vriendelijk, maar met de gedachte “haha, gesloten”, toelachte op het centrale plein van Baños Morales, dook weer naast me op. Hij wilde ook naar binnen. Aardige Chileno uit Santiago met hetzelfde plan. We praatten een tijdje en uiteindelijk ging de poort om half 9 open. Na het opgeven van mijn naam en nationaliteit, het overhandigen van $1500 en een laatste plasje begon mijn avontuur. Einddoelen waren laguna El Morado en de eerdergenoemde gletsjer. Bizarre en niet goed te omschrijven landschappen volgden met als slot één groot veld met zwarte rotsen, doorkruist door het ijskoude (pijn aan mijn voeten) gletsjerwater aan de voet van een nog veel hogere bergketen. Onderweg liep het pad ook langs het in dit landschap ongepaste laguna El Morador en natuurlijke waterbronnen. Het water kwam daar zo uit de grond!
Doordat ik zo vroeg was, had ik alle landschappen voor mezelf alleen en dat gaf wel een “einde van de wereld gevoel”. Bij het einde van het pad kon ik de omgeving wat verkennen en vond ik prachtige bloemen die in dit landschap konden overleven. Ook at ik wat brood met chocola dat ik onder de brandende zon liet smelten.

Toen anderhalf uur later de volgende wandelaars aankwamen ging ik weer terug en liep ik 10-tallen anderen tegemoet. Het dal inkijkend realiseerde ik me pas dat het in de ijstijd één grote gletsjer geweest moet zijn, die enorme rotsblokken in de vallei achtergelaten heeft. Maravilloso!

Door het plotselinge hoogteverschil en de brandende zon op mijn kop heb ik waarschijnlijk wat hoofdpijn en algemeen onbehagen opgelopen. Slaap, rust en een panadol heeft me nu enigszins doen opknappen. De camping is ook wat voller geworden en zal morgenavond vast leegstromen aangezien dan het weekend weer voorbij is. Ik vertrek maandag met de enige bus (18 uur), want morgen ga ik een andere wandelroute proberen, deze keer richting volcan San José. Suerte!

Zondag 1 februari, 11:18 uur

Diep in de cajon del Maipo stond eens een houten huisje met een overdekt terras ervoor. Ze verkochten er van alles, waaronder café en empanadas. Dat heb ik nu voor mijn neus staan. Wederom of nog steeds ben ik omsloten door bergketens en de weg hier naartoe was heftig: fysiek en wat betreft indrukken! Een ongekende leegte behalve af en toe een auto of camioneta die van of naar de Termas de Colina ging. Verder gigantische rotsen, enorme hoogtes en bizarre kleuren.
Ik wilde eigenlijk richting volcan San José, maar waarschijnlijk heb ik de routebeschrijving niet begrepen. Termas de Colina moet ook erg bijzonder zijn (warme bronnen) en zeker nu in het weekend als er blijkbaar veel Santiaguinos (inwoners van Santiago) naartoe gaan. Zo wordt het misschien iets minder een natuurexpeditie, maar even zo goed een cultuurexpeditie! Het schijnt dat ik niet ver weg meer ben… Eerst even kijken of ik nog iets lekkers en typisch chileens kan eten! Hasta luego...

11:42 uur
Nog een koffie en een broodje met geitenkaas en tomaat: totaal $3200

16:42
Ik ben echt mega verbrand, maar daar later meer over… Na mijn ontbijt/lunch was het inderdaad niet ver meer naar de Termas. Maar toen ik net buiten het eettentje nog wat water over mijn hoofd gooide, kwam er een klein ventje naar buiten met een “gorro”(hoofddeksel). Die zou me slechts $6000 kosten en met die hoed op was ik een echte huaso (cowboy), zo zei ik. Ze konden erom lachen, of om mij.
Zonder afdingen, bedacht ik me later, kocht ik de hoed en die zou me nog een grote dienst gaan bewijzen. Ik kwam er wel meteen achter dat ik niet meer zoveel pesos op zak had en Baños Morales en omstreken is niet bepaald de plek om geld te kunnen pinnen. En om nou al zo vroeg in deze vakantie mijn lichaam te verkopen, leek me geen goed idee. Dit betekende in ieder geval dat ik de Termas niet in ging komen ($3000). Toch toog ik er naartoe, de domme toerist spelend.

Toen ik nieuwsgierig om me heen kijkend langs de slagboom liep werd ik geroepen. “Ey gringo!”, jaja de hoed werkte! Ik vroeg wat er aan de hand was en de poortwachter vroeg wat ik kwam doen. Ik zei dat ik wat rond kwam kijken en wat foto’s ging nemen. “20 minutos y identificacion”. Bij het inleveren van identificatie (rijbewijs) mocht ik dus 20 minuten rondlopen en foto’s nemen. Bij of in de Termas ben ik niet geweest. Die heb ik van een afstand bewonderd. Zoals zo vaak was de reis er naartoe het meest bijzonder. De reis terug werd echter het interessantst!

Eerst over een stuk drooggevallen rivierbedding gelopen, daarna even langs de wildstromende rivier wat kleren natgemaakt, hopend dat ze wat schoner werden, en vervolgens via een dor, met stenen bezaaide vlakte weer de gewone grindweg genomen. Hier komt het stuk waar de hoed zo van pas kwam. Behalve dat hij de zon goed kon tegenhouden, kon hij ook de wind en daarbij gepaard gaande zandhozen goed weerstaan. Ondanks mijn prachtige Chileense hoed was er toch een auto die stopte om me te vragen waar ik vandaan kwam. Had natuurlijk moeten zeggen dat ik uit Chili kwam...
De wind en vooral het zand striemde regelmatig met grote snelheid langs mijn benen en armen. Na heel wat passerende auto’s, evenzoveel stofwolken en de nodige voetstappen zag ik plotseling dat mijn onderarmen behoorlijk rood gekleurd waren. Neen, ik had me vandaag niet ingesmeerd en met de harde wind voelde ik niet dat ik aan het verbranden was.

Och, heb ik nu in ieder geval een reden om blij te zijn dat er wat donkergrijze wolken over de bergen heen kruipen. Ik heb nog $1300 over om tot morgenavond (aankomst in Santiago) te overleven. En ik heb nog een zakje amandelen en noten! Wie weet krijg ik wel wat van mijn Deense buren. De rest van de camping is nu trouwens leeg en even voordat ik dit ging schrijven stond er een paard op de camping te grazen. Hasta luego!

Maandag 2 februari, 13:22 uur

Wachten is moeilijk. Dan merk ik dat ik nog in het ritme zit van dingen moeten doen. De omgeving, die overigens nu na een zonnige ochtend weer bewolkt is, ken ik inmiddels wel. Mijn Deense buren zijn naar El Morado en gisteravond hebben we nog wat gekletst. We kwamen tot de conclusie dat Nederland en Denemarken veel overeenkomsten met elkaar hebben.
Het wachten is nu op de enige bus, die pas om 18 uur vanavond vertrekt. Dan maar wachten, terwijl mijn gedachten afdwalen naar de volgende plek. Eerst 1 overnachting in Santiago en dan door naar p.n. La Campana voor mijn eerste wild kampeeravontuur. Verder lees ik veel over de rest van mijn reis, wat er allemaal mogelijk is. Teveel! En vreemd genoeg denk ik ook veel aan thuis en mijn terugkomst... Nu eerst mooie dingen doen!

Lees verder wat er allemaal in week 2 gebeurt!