Week 7

"Besluiteloosheid maar toch ook niet, Kooi-Jaaike en Don Anselmo"

Woensdag 11 maart, 12:39 uur

Met behulp van een strak schema hoop ik dat alles gaat lukken. De eerste etappe die me staat te wachten, is de het zien van de rest van Chiloë: de hoofdstad Castro, de dorpjes Dalcahue en Achao, en p.n. Chiloë. Daarna wil ik mijn weg vervolgen van Quellon, in het zuidelijkste puntje van Chiloë, naar Puerto Chacabuco. Hopelijk zijn daar de stakingen gestopt. Dit hoorde ik van enkele andere reizigers. Zij wilden van Puerto Chacabuco naar Quellon reizen, maar konden niet in Puerto Chacabuco komen. Dit kwam door stakende vissers die de wegen geblokkeerd hadden.

Gisteren heb ik een relaxte dag beleefd o.a. met Pablo uit Spanje. Samen bezochten we de pinguïnkolonie bij het kustdorpje Pumillahue. Helaas was het erg mistig, waardoor het moeilijk foto's maken was. De tocht over zee naar de kleine eilandjes, waar de pinguïns zich op bevonden, werd er wel spannender door! We voerden flinke gesprekken in het Spaans en soms in het Engels. Nou ja, vooral Pablo was behoorlijk praatgraag. Het gebeurde regelmatig dat ik hem niet kon volgen. Wat dat betreft ben ik wel gewend geraakt aan het Chile-Spaans en niet meer het Spanje-Spaans. Hoe dan ook was ik aan het einde van de dag goed moe!
Vanochtend ben ik in Ancud nog naar een interessant museum geweest en naar het restant van een Spaans fort. In het museum zag ik o.a. een prent waarop de ontmoeting tussen Nederlanders en de oorspronkelijke bewoners van Chiloë werd afgebeeld. We zijn toch wel een avontuurlijk volkje al met al…

Nu wacht ik op de bus naar Castro, de hoofdstad van Chiloë. Ik heb net lekkere koeken gekocht in een klein bakkertje. En die ga ik nu natuurlijk oppeuzelen! Smulsmul…
Ciao!

Donderdag 12 maart, 13:52 uur

Ik ben nog steeds druk aan het plannen om de laatste weken goed in te kunnen vullen. En dat komt doordat de plannen iets wijzigen. Blijkbaar gaat er a.s. zaterdag geen boot van Quellon naar Puerto Chacabuco, waardoor ik genoodzaakt ben om met de bus te reizen. Waarschijnlijk zal dit op zich geen straf zijn, maar ik kan nu minder lang op het eiland Chiloë blijven. Maar, daar ga ik me later zorgen om maken, want voorlopig zit ik weer op een idyllische plek.

Na wat wandelen in p.n. Chiloë is daar dan plots midden in het bos een huisje waar wat gegeten en gedronken kan worden. Vlak naast het bijzondere Tepualbos zit ik daar op een terrasje met van boomstammen gemaakte stoeltjes. Ideaal! Hiervoor was ik op het strand met Hollands uitziende duinen. Wel met dat verschil dat hier de koeien op het strand van het zeewier eten. Ook is van bovenop een duintop goed te zien dat er na de eerste duinenrij een soort permanente mist blijft hangen. Dat moet de plek zijn waar de koele zeelucht in botsing komt met de warme, vochtige landstroming.

Ik merk wel dat de Chileense vakantie grotendeels afgelopen is en dat Chiloë populair is onder buitenlanders. Van Santiago tot Puerto Montt (toch al gauw zo'n 1000 kilometer) heb ik denk ik hooguit 2 handen vol buitenlandse toeristen gezien. Dat aantal is nu na een aantal dagen op Chiloë toch al ruim drie keer zo veel. Ik zie of hoor vooral Noord-Amerikanen, Fransen, Duitsers en toch nog een enkele Chileen. Waaronder het Chileense stel dat ik in het hostal in Ancud heb ontmoet, en nu ook weer onderweg naar het p.n. Chiloë. Ik vind het wel een vreemd stel trouwens, want hoewel allebei erg vriendelijk, heeft hij toch alles weg van een echte gay!

Welnu, Chiloë is een gemoedelijk eiland en ik voel ook dat ik het even rustig aan doe. Toch verlang ik ook weer naar het avontuur straks verder naar het zuiden. Vamos a ver!
Ciao.

Vrijdag 13 maart, 8:13 uur

Over enkele ogenblikken vertrekt de bus van Castro naar Coyhaique, wat een lange zit gaat worden. Ik hoop en verwacht eigenlijk dat het landschap deze lange zit gaat vergemakkelijken. Het wordt in elk geval een bijzondere trip, want behalve dat ik een stukje langs dezelfde route terug noordwaarts , ga ik deze keer ook de grens over!

Gisteren heb ik trouwens nog wat gedronken met het vermeende Chileense stel en nog een kennis van hun. Het "stel" blijkt echter broer en zus te zijn en daarom moét hij wel gay zijn. Voor het eerst heb ik het befaamde drankje "pisco sour" gedronken en daarna goed gelachen met die Chilenen. "Pisco sour" is een leuk drankje, maar na 2 glazen vond ik het wel welletjes. Het is nogal een zuur drankje en daar kreeg ik ook "het zuur" van. Na het gezellige onderonsje moest ik boodschappen doen en heb ik nog wat ontspannen in het goede hostal Aguëro.
Ik vertrek trouwens net op tijd uit Castro, want het heeft hier vanochtend fors geregend. En nu nog is het goed bewolkt. Op naar Coyhaique (spreek uit Kooi-Jaaike)!!!
Ciao.

Zaterdag 14 maart, 14:29 uur

En wat een reis was het!
Na een hoop nattigheid onderweg naar Chacao kon ik uitwaaien op de ferry naar Pargua. Via een steeds droger wordend weer maakten we stops in Puerto Montt en Osorno, waarna we weer een bekende weg namen: langs p.n. Puyehue. Opnieuw werd ik verliefd op dit landschap met zijn indrukwekkende hoogtes, het diepe groen van het regenwoud en de mystieke nevel die zich een weg door bos en bergen baant.
Dezelfde weg die naar de ingang van p.n. Puyehue gaat, vervolgt zijn weg naar de grensovergang met Argentinië. Daar moesten we voor de grenscontrole allemaal de bus uit om wat stempeltjes op formuliertjes te halen. Ook moest iedereen zijn paspoort of ID-kaart aan de bushulp afgeven. Na een uur konden we verder. Ja, ik ook.

Tijdens de afdaling trok de mist langzaam weg. Voor we het wisten, scheen de zon volop en reden we in volle vaart en wind langs het magische lago Nahual Huapi. Dit was de andere kant van de Andes! Ik kon wel foto's blijven maken…

De zon zakte verder weg en tegen 20:30 uur maakten we een stop om wat te eten. Niet iedereen deed dit, wat ik onbegrijpelijk vond. Ik dacht dat die Chilenen bekend stonden om hun dag-door-eten? Hoe dan ook smaakte de cazuela (maaltijdsoep met stuk rundvlees of kip, stuk pompoen, stuk mais, stuk aardappel, sperzieboontjes en rijst erin) me prima. Je kon in dit restaurant met zowel Chileense als Argentijnse pesos betalen, wat me goed uitkwam.

Na het eten was het echt donker geworden en reden we weer verder over de onzichtbare pampa van Argentinië. De film White Wolf 2 vond ik niet de moeite waard en ik ben verder gaan lezen in het boek "Pasión India". Ik lees hier nu best regelmatig uit, wat aangeeft dat mijn Spaans aanzienlijk vooruit gegaan is. Ik begrijp nog niet alle woorden of werkwoordsvormen, maar de strekking is me volledig duidelijk. Echter met het lezen van een Spaanstalig boek of krant kan ik toch niet verbloemen dat ik extranjero (buitenlander) ben, daar mijn paspoort behoorlijk opvalt tussen alle Chileense en Argentijnse ID-kaarten.
Tijd om te slapen! De stoel naast me was leeg, wat me alle gelegenheid gaf om allerlei standen uit te proberen voor ik eindelijk in slaap viel. De wufjes die ik liet, dankzij de cazuela, waren niet van gisteren. Maar geen haan die ernaar kraaide…

Zondag 15 maart, 18:44 uur

Ik vervolg mijn verhaal van gisteren…
Al wuffend viel ik dus in slaap, terwijl we met grote snelheid over de Argentijnse pampa scheurden. Slechts een paar keer werd ik wakker, omdat een deel van mijn lichaam protesteerde tegen die betreffende houding. Al met al voldoende slaap gevat om rond 7 uur met een tevreden gevoel wakker te blijven. Dankzij de eerste straaltjes zon kon ik inmiddels genieten van de roodgloeiende pampavlakte met daarachter de witte pieken van de Andes. Dit alles werd langzaamaan meer en meer belicht door de opnieuw geboren zon.
De grenscontrole werd uitgebreid met controle op de invoer van verse producten (vlees, fruit enz.). En daar zijn die Chilenen echt heel streng mee. Weer was alles prima en konden we met een frisse neus onze weg vervolgen naar Coyhaique. Prachtig hoe we langzaam opgeslokt werden door de massa bergen van de Andes!

Bij aankomst en eerste verkenning van Coyhaique viel het me op hoe rustig het hier deze zaterdagochtend was. Als eerste ging ik op zoek naar een plek om me te installeren. Ik volgde aanbeveling van mijn bijbel op en kwam bij het heerlijk huiselijke hostal van Doña Herminia. Dit was weer een lief, klein vrouwtje die me deed denken aan Sonia Segui in Chillan.
In Coyhaique had ik vooral een hoop informatie nodig over bus- en boottijden om een plan te maken voor de komende tijd. Uiteindelijk besloot ik om eerst zuidelijk te gaan over de "carretera austral" naar Puerto Bertrand. Van daar zou ik een mooie trektocht moeten kunnen maken door de "Valle Soler". Daarna de excursie per boot naar laguna San Rafael met zijn indrukwekkende gletsjer, waarna de bus me naar Chiatèn zou kunnen brengen voor de laatste boottocht naar Puerto Montt. Uiteraard kan er nog van alles veranderen, maar ik vind het fijn om in ieder geval EEN plan te hebben.

Na het maken van dit plan ben ik naar het nabij gelegen reserva nacional (r.n.) van Coyhaique gegaan. Dit was weer een prachtig gelegen bos met meerdere verscholen meren en vooral een voortdurende verandering van type bos. De 3 uur durende wandeling in het r.n. gaven me ook een mooi uitzicht op de stad Coyhaique en de omringende bergketens. Al met al was het een vermakelijke wandeling. Leuk om te melden is dat ik letterlijk 100 meter voor de ingang van het park een enorme broekhoestaanval te verwerken kreeg. Snel ben ik langs de kant van de weg aan een boom gaan hangen (is niet makkelijk, zonder pot zitten). De opluchting was groot…

's Avonds in het hotel ontmoette ik een Spaans stel met wie het gezellig kletsen was. Ook nu weer was het af en toe moeilijk om het Spaanse accent te volgen. We wisselden aanbevelingen uit over interessante delen van Chili, welke ik in de toekomst zeker nog wel een keer ga gebruiken. Zij kwamen van het zuiden, waar ik nog naartoe ging. En ik kwam vanuit het noorden waar zij nog naartoe wilden gaan. Toffe lui weer!

Vandaag ga ik met de bus naar Puerto Bertrand, waarvoor ik me bijna verslapen had. En dat is de eerste keer dat me dat deze reis gebeurd. Waarschijnlijk is mijn biologische klok ontregeld, omdat de tijd hier vannacht een uur achteruit gegaan is. Ik had nog wel voldoende tijd om te ontbijten met een Nederlandse man die ook in dat hostal overnachtte op aanraden van diezelfde bijbel. In dit korte gesprek voelde het heel raar om weer Nederlands te moeten praten. Het is net of ik het prettiger vind om in het Spaans te praten, ook al spreek ik het niet vloeiend.
Maar geen zorgen, ik was het Nederlands praten niet verleerd, dus ik kan nog gewoon terug!

Via de pinautomaat liep ik naar het busstation en daar begon mijn volgende avontuur. Het eerste deel van de route ging nog over geasfalteerde weg van Coyhaique naar Villa Cerro Castilla. Dit dorp is vernoemd naar de indrukwekkende gelijknamige bergtop, die gelijkenissen vertoont met een kasteel. Vandaar de naam Cerro Castillo. Na dit rustige dorp met mooi uitzicht veranderde de weg prompt van geasfalteerd in het ouderwetse gehobbel en gerommel.
De relatief lieve vallei van Coyhaique veranderde langzaam in een steeds ruiger wordend landschap: plotselinge diepe dalen, wilde rivieren, bijzondere rotsformaties en machtige, ijzige pieken dichtbij en op de achtergrond. Een stukje verder werd het uitzicht verrijkt met meren van een ongekende schoon- en ruwheid. De azuurblauwe kleur van het water geeft deze meedogenloze omgeving nog een enigszins lief karakter. Lief is deze natuur echter allerminst, want het woord "ongerept" krijgt hier een andere betekenis. Ijzingwekkend!

Gedurende de busreis zag ik richting het zuiden de bui letterlijk al hangen. En tijdens het uitstappen bij het dorpje Puerto Bertrand regende het inderdaad pijpenstelen. Hier kwam ik ook 3 verloren fietsers tegen die de weg vroegen. Dit trio was dus fietsend op weg naar Coyhaique. Haast onbewogen praatten we wat, terwijl ik langzaam doorweekt raakte en zij dat allang waren. Nou, toch maar even snel op zoek naar een slaapplek.

Ik moest bij Don Anselmo Soto zijn volgens mijn bijbel. Hij zou me kunnen helpen om aan de overkant te komen voor de trektocht door de Solervallei. Terwijl ik door het uitgestorven Puerto Bertrand liep langs het gelijknamige en ook weer azuurblauwe meer, werd ik langzaam natter en natter. Gelukkig was het dorp niet groot, dus vond ik het juiste adres snel genoeg. Don Anselmo was echter niet thuis en zijn kleinzoon was aan het vissen. Een vriend van hem paste op het huis en nodigde me uit om binnen te wachten.

Toen de kleinzoon (ongeveer mijn leeftijd) thuiskwam, vertelde hij me dat het niet verstandig was om de trektocht alleen te doen. Ook zou het boottochtje naar de overkant me een lieve duit gaan kosten. Maar aan de overkant van het meer woonde wel een Amerikaan die me verder zou kunnen helpen met een eventuele trektocht door die vallei. Hij begreep me dat ik deze tocht graag wilde maken en ik kon in het huis overnachten. Eigenlijk waren ze gesloten, maar voor een enkeling kon wel een uitzondering gemaakt worden. En zo geniet ik nu voor een redelijke prijs ($6000/nacht) van een grootse gastvrijheid en gaan we morgen kijken wat de mogelijkheden zijn voor de trektocht. Deze expeditie mag dan misschien wat gaan kosten, maar ik krijg er op zeker veel voor terug!
Nos vemos, ciao!

Lees verder wat er allemaal in week 8 gebeurt!