Week 10

"Afscheid van een vriend, verslaafd aan het groen en weerzien in Santiago"

Woensdag 1 april, 17:00 uur

Gefeliciteerd Ruben!
Het uitzicht op de baai van Puerto Montt is vanaf de 2e verdieping van een gigantische "shopping mall" prima te doen. In die baai ligt een gigantisch cruiseschip, wat dit oord bijna een Caribisch karakter geeft. Behalve dat het vandaag weer pijpestelen regent, zijn de sociale verschillen hier weer te groot. Desalniettemin geniet ik nu even van de luxe van dit uitzicht met zo meteen een goede kop koffie met een vullend stuk cheesecake.

Eergisteren kwamen Antü, ik en nog meer passagiers aan in Puerto Montt. Het aanmeren in de smalle haven was een kunst op zich en je vraagt je af wat die gigantische cruiseschepen hier dan doen. Gezamenlijk liepen we naar de busterminal. Gebroederlijk aten we hier een heerlijk goor en vooral vullend broodje in de busterminal. We filosofeerden nog wat over reizen en het leven, voordat we intens afscheid namen. Een goede vent, die Antü. We gaan elkaar vast ooit nog wel een keer treffen. Hij vertrok naar Concepción, waar zijn familie woont. Ik moet nog even wachten in Puerto Montt en Santiago voor ik mijn familie weer ga zien.

Hoewel de behoefte om nieuwe dingen te ontdekken afgenomen is, is die zeker nog niet getemd! Gisteren bezocht ik bijvoorbeeld het p.n. Alerce Andino vlakbij Puerto Montt. Hier zou ik in het ongerepte regenwoud verborgen meertjes en milenario Alerce bomen tegenkomen. Alsof de goden nog steeds met me zijn, was het gisteren een fantastisch mooie dag. De doorweekte grond stoomde van genot door de hitte van de zonnestralen. Stomen deed ik niet, maar genieten wel.
De 9 kilometer aanloop naar de ingang van het park was al bijzonder. De ruige toppen in de verte kwamen steeds dichterbij. Achter me begon het gebergte me in te sluiten en belemmerde zo het zicht op de zee.

Vanaf de ingang ging een relatief breed, maar glibberig pad door het open bos langs de rio Chauca. Nu al moest het pad door kleine bruggetjes geholpen worden om de vele waterstromen over te kunnen steken. Na een poos lopen zwol het geluid van vallend water en na een lange, natte houten trap kwam ik bij die waterval. De kracht spatte er vanaf. Bijna gehypnotiseerd door de voortdurende stroom van héél véél water duurde het even voor ik mijn pad vervolgde.

Dieper en dieper kwam ik in het bos. Het pad werd smaller en drassiger. Het gevoel van alleen zijn met de natuur begon weer steeds werkelijker te worden. Ik was door de parkwacht al gewaarschuwd voor een rivier die ik moest oversteken. Toen ik aankwam bij deze oversteek zag ik dat hier ooit een brug moet zijn geweest. Aan weerszijden waren nog zware steunbalken te zien en op de rotsen in de rivier lag ook een grote, zware houten balk. Met behulp van deze balk, de grote rotsen, mijn handen en mijn voeten kwam ik veilig en bijna droog aan de overkant. Omdat één van de grote rotsen een algengladde kant had, gleed ik weg. Ik moest me razendsnel aan de houten balk vastgrijpen om niet kopje onder te gaan met mijn voeten. Gelukt!

Na een stukje stijgend pad kwam ik uit bij een zeer oud exemplaar van de Alerce boom. Dit is een cipressoort die net als de araucaria duizenden jaren oud kan worden. Je vraagt je af hoe het komt dat deze bomen kunnen blijven staan met een hoogte van soms meer dan 40 meter. Maar ja, met wortels zo dik als kleine bomen…

En toen het verborgen meer. Het was inderdaad verborgen. Door de vele, dichte begroeiing en een uitkijkpunt dat niet meer in gebruik was wegens houtrot, was het meer alleen af en toe door bosjes en op schaarse momenten dat het pad boven de bosjes en bomen uitkwam, te zien. Dit maakte het wel des te spannender: een meer dat praktisch van geen enkele kant te benaderen is en vanzelfsprekend omgeven is door bergen met hetzelfde dichte bos.

De tijd begon te dringen en het volgende meer zou ik niet meer gaan redden. Toch liep ik nog een stukje door over het pad voor bikkels. Er kwamen namelijk nog meer trappetjes, alleen nu oogden ze wat onzeker. De paden werden modderiger en af en toe veranderde het pad gewoon in een waterstroom.
Uiteindelijk kwam ik behalve p.n. Puyehue in ongetwijfeld het mooiste stukje regenwoud, waar de paden soms van wortels waren gemaakt en wat meer kleuren groen in zich had dan het gehele, groene spectrum van de verfservice van Gamma, Hornbach en Karwei bij elkaar. Het was er eeuwig vochtig, overal water, in de bomen, in de planten, in de mossen, in en op de grond. De heldere, wilde stroom waar ik als laatste stopte voor ik terugging, staat me nog helder voor de geest. Zo puur, zo sterk, ik was weer in Elfenland!

Op de terugweg pauzeerde ik weer even bij de ruige waterval, waarna ik mijn wandeling afmaakte. Het laatste deel naar de bushalte kreeg ik zowaar een lift van twee Fransozen. Toch niet verkeerd. Zeker niet, omdat ik al ruim 20 kilometer erop had zitten. Nu zou je zeggen dat ik inmiddels wel wat gewend zou moeten zijn. Het blijven nog altijd een hoop stappen. Na een uur wachten kwam daar dan de bus aangestuiterd en stapte ik moe mar voldaan de bus in. "Buenas tardes"

Vandaag heb ik souvenirs gekocht in het om zakkenrollers bekend staande gebied Angelmont. De enige zakkenrollers waren misschien de verkopers van sommige standjes. Verder is me weinig opgevallen. Waarschijnlijk hadden ze vandaag een ADV-dag in verband met de aanhoudende regen. Vanavond vertrekt mijn bus naar Santiago en dan komt thuis ineens wel heel erg dichtbij. Ik vind het spannend, maar voel me erg goed bij.
Leuk detail is dat vanavond de voetbalwedstrijd Chile - Uruguay, waardoor alle busmaatschappijen stunten met hun prijzen! $11.000 voor een ticket naar Santiago over ruim 1.000 kilometer is niet heel veel…
Ciao!

Vrijdag 3 april, 10:58 uur

Morgen rond deze tijd zal ik vast wat nerveus op het vliegveld aan het wachten zijn. Dat is een vreemd idee, omdat het voelt alsof het gister was dat ik aankwam. Maar ik heb ook het gevoel dat de cirkel weer rond is. Er is een groot verschil tussen mijn eerste dagen in Santiago en nu deze laatste dagen in Santiago. Ik voel geen onrust meer. Zonder het echt gemerkt te hebben heb ik blijkbaar veel geleerd, heb ik me aangepast. De taal, het ritme van de dag, de mensen. Ik voel me hier nu ook in de grote stad op mijn gemak. Een fijn gevoel.

Nu staat de volgende stap van mijn reis op het punt van beginnen. Niet alleen het naar huis gaan en familie & vrienden weer kunnen omhelzen en zoenen, maar ook verder gaan met werken, leren en wat al niet meer. Vooral dat leren, de nieuwsgierigheid, is hier in Chile geprikkeld. Op zoek blijven gaan naar wat er aan de andere kant te vinden is, zonder de belangrijke dingen uit vorige ervaringen te vergeten. Zonder te vergeten waar thuis is en dat je er altijd naartoe terug kan gaan. Zonder te vergeten dat je in de kern, vanuit je hart, in de basis, je fundament, al gelukkig moet kunnen zijn om van alles dat op je pad komt, toevallig of dankzij nieuwsgierigheid, te kunnen genieten.

Een relaxte busrit bracht me gisterenochtend weer in de buurt van hartje Santiago. Daar werd ik door een toeristisch informatiehuisje verwezen naar het hostal Santa Lucia. Toen ik met de metro in de buurt van het hostal wilde komen werd ik daar geconfronteerd met het nieuwe "Bip"-systeem. Net als in Nederland is dit een OV-systeem met een betaal/opwaardeerkaart. Gelukkig kon je in de metro gewoon nog een kaartje kopen in plaats van een kaart voor $2.000, waar dan nog geen waarde op staat. Ik bleef maar 2 dagen, dus vond het niet de moeite waard.
In het hostal kreeg ik een vriendelijke ontvangst en voor $8.000/nacht sliep ik in een bunkerbed. Toen ik mijn kamertje betrad rond 11 uur lag er nog iemand lekker te slapen. Er was echter ook al iemand wakker en gedoucht. Het was een gast uit Peru en we praatten honderduit, terwijl de slaper hier ongetwijfeld last van had. Tsja, dat is het risico van een slaapzaal.

Ik besloot nog één keer mijn kleren in Chile te laten wassen en ging op zoek naar een lavaderia. Nadat ik heel veel rondjes gelopen had in de buurt van het hostal kwam ik dan eindelijk bij een lavaderia. "¿U wilt uw kleren laten wassen? Dan zijn ze zaterdagmiddag voor u klaar." "Ja, maar dan zit ik al in het vliegtuig naar huis mevrouw", antwoordde ik afwijzend op het voorstel. Op naar de volgende lavaderia dus. Daar kreeg ik te horen dat ik mijn kleren nog diezelfde dag kon ophalen. Aanzienlijk sneller dus, maar wie weet wat het resultaat wordt!

's Middags at ik nog een lekkere almuerzo in het hostal met de Peruaanse kamergenoot, die overigens diezelfde dag nog terugkeerde naar Peru. Een aardige vent die me van harte uitnodigde om een keertje naar Lima te komen. Eerst ging ik nog naar een interessant museum, waarna ik op zoek ging naar Fernando. Hem had ik ontmoet in p.n. Conguillio, waar hij met Iván en Yigo op de fiets naartoe gegaan was. Dit was een heel tof weerzien en ik ben dan ook 's avonds bij hem thuis wezen eten. Daar bekeken we al ouwehoerend uitgebreid elkaars foto's. Toen het toch wel laat begon te worden besloot ik een eind aan de avond te maken. Zeer gastvrij begeleidde Fernando me naar de bus en "Bip"-te me richting het centrum van Santiago. De bus werkt namelijk helemaal niet meer met een kaartjessysteem, maar alleen met de "Bip"-kaart.

Vandaag ben ik nog één dag aan het genieten van Santiago. Daarbij moest ik vandaag ook nog wat cadeaus kopen en heb ik voor later met Fernando en Yigo afgesproken. Het is mooi weer in Santiago. Daarom is het prima toeven op een bankje op de plaza de Armas temidden van wat oudjes.
Ciao!

Zaterdag 4 april, 12:22 uur(Chile)/ 18:22 uur (Nederland)

Het vliegtuig staat op het punt van vertrekken en ik ben helemaal geïnstalleerd. Helaas zit er geen lekker wijf naast me, waardoor ik wel volledig kan uitrusten. Gisteren werd uiteindelijk toch best een spannende dag!

's Middags had ik met Fernando geluncht. Als laatste grote maaltijd nam ik eindelijk het aanlokkelijke "churrasco a lo pobre": bieflappen, patat met gebakken ui, en 2 gebakken verrassingseieren er bovenop. Samen met een halve liter pils werd het best een stevig maaltje, waar ik wel een recupereer-siësta voor nodig had. 's Avonds had ik afgesproken met Yigo en Iván om nog lekker wat pilsjes te drinken.
Op de afgesproken plek in de metro wil de ik nog wat laatste moneda pinnen, maar dit werd geweigerd. Shit!!!

Nog een keer proberen hielp niet en ik had weer eens geldproblemen. Ik moest weer geld lenen. Dit gaf mijn laatste avondje uit wel een zuur smaakje. Ondanks dat heb ik nog een hoop gelachen met Iván en Yigo, waarbij de laatste niet zo goed tegen alcohol kon.

Om het geld te ontvangen moest ik weer naar Fernando zijn huis buiten het centrum. Samen met Yigo en Iván stapten we de metro in en vertrokken we naar Bella Vista de la Florida. Ik legde de situatie uit aan Fernando en met een soort vaderlijke hoofdschudding liet hij me heel even een onvolwassen puber voelen. Uiteraard leende hij me het geld en uiteindelijk at ik ook nog een hapje mee. Van Yigo had ik al hartelijk afscheid genomen. Echt een eerlijke, hard werkende jongen.
Die nacht sliep ik bij Fernando en Iván thuis, omdat het te laat was om nog met openbaar vervoer terug te gaan. Boven in het stapelbed van Iván vond ik mijn rust, nadat ik hem weer eens flink geknepen had toen mijn creditcard die dag dienst weigerde. Vroeg in de ochtend was het niemand minder dan Fernando die me bij het metrostation afzette. Zo namen we net na 7:00 uur, met de soep nog in onze ogen, tijdelijk afscheid van elkaar. We hadden afgesproken om elkaar in de Verenigde Staten weer tegen te komen. Daar gaat Fernando namelijk waarschijnlijk naartoe emigreren.

Met een vreemd gevoel in mijn buik kwam ik in het hostal aan. Daar nam ik een laatste Chileense douche, pakte mijn spullen in en schoof aan voor mijn laatste Chileense ontbijt. Jammer dat ik deze ochtend geen gedag kon zeggen tegen de lieve meid van het hostal. Ze was leuk.
Net als gedurende mijn gehele avontuur voelde het reizen als heel natuurlijk, maar nu was het toch anders. Het gevoel van "de laatste keer" bekroop me en dat vond ik niet leuk. Toch voelde ik me ook goed, want ik ging weer naar huis!

Voor de zekerheid had ik mijn rugtas weer laten sealen. Bij het inchecken vreesde ik heel even dat mijn bagage te zwaar zou zijn, maar dat viel met ruim 21 kilo best wel mee. Het maximum voor deze vlucht bedroeg 23 kilo. Ook de laatste geleende pesos heb ik opgemaakt en ik ben klaar om op te stijgen! Hasta pronto…
Ciao.

Terug naar het begin!