Week 3

"Thuis bij Sonia, 45 gedenktekens langs de weg en Trapa-Trapa"

Dinsdag 10 februari, 18:46 uur

Gisterenavond heb ik me heerlijk thuis gevoeld bij Sonia. Ik mocht mee eten met de arbeiders die ook bij haar overnachten: linzensoep met een goed stuk worst erin, tomatensalade (zijn ze gek op!) en nog wat maispuree toe! Half 12 naar bedje toe en 's morgens weer vroeg op. Om 7:50 uur vertrok mijn bus voor een dagtrip naar Termas de Chillán. Helaas, de bus van 7:50 uur was vol en dat betekende wachten. Gelukkig niet tot 11 uur zoals SerNaTur me had verteld, maar gewoon een uur later.

Na een vlotte reis kwamen we aan in Las Trancas. In deze vallei moesten er mooie wandelingen te maken zijn. De natuur is hier anders: groener en met bijzondere bomen. In eerste instantie was er meer dreiging van bewolking, maar later trok die dreiging weg. Blijkbaar was er vanaf Las Trancas weinig te wandelen. Ik kreeg er althans geen duidelijk antwoord op. Dus op naar Termas de Chillán, een goed uur heuvelop lopen!
Na 10 minuten werd me de enige lift van die dag aangeboden, welke ik gewoon aan had moeten nemen. Dan had ik voor de rest van de dag gewoon wat meer tijd en energie overgehouden. Snel kwam ik erachter dat deze streek niets meer is dan een toeristengebied met dito uitstraling. Ze hebben hier een brede grindweg aangelegd door een prachtig bos om het verderop gelegen gebied bereikbaar te maken. In dat gebied kun je 's winters skiën, staan enkele residenciales (overnachtingplek) en een giga-5-sterren hotel met casino. Verder kun je ook hier genieten van thermale baden en tevens een natuurlijk verwarmd zwembad.

Door de grindweg er naartoe is het erlangs gelegen bos bedekt met een dikke laag stof. Wel is er een spectaculair uitzicht te vinden op de vlakbij gelegen vulkaan, op de bosrijke, groene vallei en zijn de stomende baden en fumarolen (geisers) erg bijzonder. Voor mij ook fijn dat er een kleine supermarkt op het terrein aanwezig was, want ik had goed honger gekregen van het lopen. Leuk praatje gemaakt met de eigenaar van het supermarktje, die me uitmaakte voor Noord-Amerikaan. Gebeurd wel vaker…, alhoewel die Argentijn bij de fumarolen me voor Fransoos uitmaakte! We konden erom lachen. Nou ja, ik minder...

Terug naar Las Trancas om de bus te pakken. Ik probeerde te liften, maar helaas moest ik gewoon 6 kilometer naar beneden lopen. De eerste die me meenam was de bus, toen ik bijna bij het dorp was. In de bus kwam bij mij weer het gemoedelijke, saamhorige gevoel terug en raakte ik in gesprek. Behalve het prachtige bos en de fumarolen is Termas de Chillán voor mij een no-go.

Woensdag 11 februari, 9:37 uur

Na vandaag gaat de 3e week van deze reis in. En vandaag wordt Concepción-dag (nee, niet zo…). Na Santiago is dit de 2e grootste stad (inclusief voor- en omliggende steden) in Chile met "slechts" een kleine miljoen inwoners. Dat terwijl Santiago met al zijn randgemeentes bij elkaar 7 miljoen inwoners telt en Chile als geheel 17 miljoen inwoners. Raar land…
Sonia is een echte gastvrouw en bijna een soort van oma. Heel hartelijk, altijd vrolijk en gisteravond bij thuiskomst kreeg ik zelfs een zoen! Vandaag wil ik ook naar huis bellen. Ik kijk er naar uit om mijn verwondering en avonturen te delen. Ciao!

Zaterdag 14 februari, 13:37 uur

Gefeliciteerd Belinda! Tot snel… Ik ben maar even in de schaduw gaan zitten, want nog altijd zeer zelden zie ik bewolking laat staan regen. Op dit moment verblijf ik in het bizarre p.n. Laguna del Laja. Dit meer is ontstaan dankzij de uitbarsting van volcan Antuco, maar daar later meer over. Eerst terug naar Concepción!

Ik wilde een hoop doen en zien die dag, maar daardoor heb ik geen moment rust gevoeld. De hele dag liep ik door de stad, waarbij ik volgens mij zelfs even in een soort ghetto belandde. Uiteindelijk ben ik naar een klein natuur- en cultuurmuseum over de regio geweest, heb ik de enorme río Bio-Bio en de bruggen er overheen gezien, natuurlijk op de plaza de Armas met veel volk geweest en verder nog wat handigheidjes gekocht (memorystick voor back-up foto's). Al met al absoluut een nuttige dag, maar ik had er geen rustig gevoel bij. Oh ja, ik heb er ook nog boodschappen gedaan voor mijn volgende avontuur!

Na een goede nachtrust bereidde ik me voor op het vervolg van mijn reis naar p.n. Laguna del Laja. Ik bedankte lieve Sonia en zei haar gedag (+ foto). Bepakt en bezakt trok ik weer verder. Dit keer had ik anders ingepakt, omdat er voor ongeveer 6 dagen eten en drinken meeging! In Chillán moest ik een uurtje wachten op de bus naar Los Angeles, ruim 100 kilometer zuidelijk. Vlak voor het instappen in de bus vertelde een mevrouw dat er nog zuidelijker in Chile een busongeluk gebeurd was met 1 slachtoffer (en bedankt!). In de dubbeldekker zat ik boven vooraan…
Na anderhalf uur kwamen we zonder kleerscheuren aan in Los Angeles en bij het verlaten van de busterminal heb ik voor het eerst afgdongen! Ik moest naar een andere busterminal en wilde een micro nemen. Een taxichauffeur bood me echter aan om me voor $2000 te brengen. "¿Caro, no? vroeg ik aan de beste man en voegde eraan toe "¿no es muy lejos, no?". Uiteindelijk kwamen we uit op $1700, wat in euro's weinig scheelt. Maar het gaat om het idee!

En zo werd ik door deze aardige man op het marktachtige "Buses Rurales" (regionale bussen) afgezet. Veel geroep, geschreeuw, gelach en een wirwar van bussen, kiosken, eettentjes en busmaatschappij. Met ruim een uur speling had ik nog voldoende tijd om wat te eten. Heerlijk een fastfood maaltijd naar binnen gewerkt, want de komende dagen zou het relatief gezond campingvoedsel worden. Daar op het journaal zag ik tevens de verslaglegging van het busongeval. Vreemd genoeg heeft het geen moment indruk op me gemaakt, behalve dan of het nieuws Nederland zou bereiken.

Om 15 uur vertrok de bus naar het kleine dorpje Abaníco, waar ik in de buurt moest uitstappen.
Volgende keer ga ik echt pas als laatste de bus in, want mijn god wat een drukte! Niet alleen de vele passagiers kwamen uiteraard de bus in, maar ook talloze frutselverkopers. "¡Helados!" "¡Bebidas con pelicula o musica gratis!" Ook kwamen er lui die pleisters verkochten (voor een goed doel?). De mooiste was nog wel een jonge, casual uitziende jongeman. Hij begon een presentatie te houden voor het setje producten wat hij verkocht voor slechts $1000. Ik kon mijn lach bijna niet inhouden, maar het waren inderdaad bijzonder handige producten: een kam, een insectenmepper, een waaier, een zaklamp inclusief batterijen en een set kaarten. En er waren mensen die het kochten! Prachtig…

Bij de afslag naar p.n. Laguna del Laja stapte ik de inmiddels praktisch lege bus uit. De rest was onderweg al uitgestapt. Vanaf deze afslag zou het nog ongeveer 12 kilometer lopen zijn naar de ingang van het park. Ik had echter mazzel, want lieftallige Carla en haar nichtje liepen met me mee. Het feit dat er 2 dames met me meeliepen zorgde ervoor dat de eerste de best pick-up ons meenam en rap een aantal kilometers aflegde. Daarna moesten we weer verder met de benenwagen.

Ruim een uur en vele mooie watervalletjes verder was daar dan de ingang van het park. In een nu al desolaat landschap liep ik het huisje van de parkwachter in. Daar kreeg ik voldoende uitleg om te kunnen beslissen welke route ik de volgende dag zou nemen. Een kwartier verderop lag camping Lagunillas, waar een nachtje kamperen het lieve bedrag van $10.000 kostte. De man was niet te vermurwen, ook al was ik alleen met een klein tentje.
Met de gedachten dat ik de komende nachten gratis zou gaan kamperen, gaf ik de strijd op, maar eigenlijk had ik gewoon ergens langs de weg moeten gaan kamperen. Ik snapte wel waarom een plek $10.000 kostte, want er waren prima voorzieningen.

Na een korte verkenning van de omgeving at ik nog wat, maakte ik kort kennis met mijn buren (weer 2 gezinnen) en ging ik lekker slapen met uitzicht op de sterren. Ik had ervoor gekozen om alleen de binnentent op te zetten om tijd te winnen voor de volgende ochtend.

Die volgende dag stond me een monstertocht te wachten van 25 tot 30 kilometer. Zodoende begon ik maar om 8:30 uur. Het eerste deel ging via een hoger gelegen vlakte door bos en over onwerkelijke lavavelden, waarna het pad weer afdaalde richting een dal. Het eerste deel in het dal had ik beter zonder grote rugzak kunnen doen, want het was een rondje! Nu ging ik met bepakking en al door regenwoudachtige stukken, kruipdoor sluipdoor naar de prachtige oorsprong van de Laja rivier. Vanuit het grote Laja meer stroomt het water onder gigantische lavavelden door om vervolgens in de vorm van watervallen uitgespuugd te worden in de Laja rivier. Mooi!
Daarna was het 4 kilometer langzaam stijgend door een bizar lavaveld met wat begroeiing in de vorm van mossen, struiken en een enkele boom die de lavastroom heeft kunnen weerstaan. Na dit pad was daar dan de laguna del Laja. Ontstaan doordat de lavastroom van een uitbarsting in 1873 van de volcan Antuco de achterliggende vallei had afgedamd. Vanaf die tijd stroomde het dal vol en vormde zo het gigantische Laja meer. Een bizarre omgeving door de zwartgrijze Antuco vulkaan en de helblauwe oppervlakte van het water.

Het volgende en laatste deel van de wandeling volgde gedurende een kleine 20 kilometer de omtrek van de vulkaan rechts van me en de rand van het meer 100-en meters links van me. Een indrukwekkende tocht, omdat je jezelf in maanlandschap waant. Daarbij zijn hier 4 jaar geleden 45 jonge militairen gestorven toen ze tijdens een oefening overvallen werden door een hevige sneeuwstorm. De talloze gedenktekens en waarschijnlijk toenmalige vindplaatsen langs de weg zijn daar nog de tastbare bewijzen van. Sommigen eenzaam in het niets en anderen samen of met meerderen. Enorm indrukwekkend!

Met nog 10 kilometer te gaan tot aan de plek van bestemming aan de andere kant van de vulkaan, besloot ik wat te gaan eten. Maar om pasta te koken had ik niet voldoende water meer en was ik genoodzaakt om naar de rand van het meer te lopen. Dit betekende 100-en meters door vulkanisch gruis met moeilijk in te schatten afstanden. De omgeving werkte erg desoriënterend, waardoor ik genoodzaakt was om regelmatig om te kijken waar ik vandaan kwam (eyecatcher), en om mijn kompas te gebruiken. Het uitzicht langs de rand van het meer vergoedde veel van de gedane inspanningen. Prachtig!

Mijn grote rugzak had ik langs de weg laten staan en die vond ik even later weer terug. Daar at ik wat spaghetti en een blik fruit en om 15:15 uur stapte ik weer verder. Maar het ging niet meer van harte en mijn lichaam begon pijn te doen. Ik raakte geïrriteerd, maar op één of andere manier weigerde ik om te gaan liften. Tot er godzijdank 4 gasten in een pick-up stopten en vroegen of ik meewilde. Toen kon ik geen nee meer zeggen en was mijn eigenwijsheid gebroken. Deze aardige kerels zetten me af bij de legerpost Los Barros: mijn eindbestemming van die dag!
Nadat één van de mannen zich bijna vertild had aan mijn rugzak, bedankte ik ze hartelijk en strompelde ik richting de legerpost. De laatste beproeving was een 2 meter lange smalle balk over een stroompje. Dit lukte nog net en ik vroeg aan de militair die voor het gebouw stond of ik in het naastgelegen bos mocht kamperen. Dat was geen probleem en daarmee was deze dag af! En dat op vrijdag de 13e…

Onderweg had ik me al voorgenomen om vandaag een rustdag te nemen. Het wildkamperen is goed gelukt, want er stonden vanochtend zowaar koeien op enkele meters van mijn tent te grazen. De verbazing was van 2 kanten groot, al ging mijn verbazing snel over in gelach…
Ciao!

Zondag 15 februari, 19:52 uur

Ziezo, weer een dag lopen erop zitten! Vandaag was ik wel veel relaxter dan tijdens de vorige tocht. Toen liep ik tegen de klok en uiteindelijk ook mezelf voorbij. Vandaar gisteren een rustdag. Nou ja, rustdag…

Uiterst ontspannen stond ik op, boterhammetje eten, bakkie koffie maken, nog maar één, wandelingetje naar de verderop gelegen rivier om me op te frissen en uiteindelijk wat van de omgeving verkend. Die omgeving betekende een stukje door het bos, daarna balancerend over het enorme rotsenveld dan wel rivierbedding, en badend door snelstromende, kleine stroompjes. Het ging me allemaal om het spectaculaire uitzicht op de Sierra Veluda: een gigantische piek, bedekt met sneeuw en ijs, en met bijna lichtgevende rotspartijen. Onderweg terug een verhaaltje geschreven en vervolgens naar de "camping" om te eten.

Wel godverdomme! Welke idiote familie haalt het in zijn hoofd om juist dit weekend in deze godvergeten uithoek zijn kampement op te slaan! Inclusief spotlights!!! Natuurlijk werd ik uitgenodigd om bier en wijn te drinken, en tevens een lekker stukje geit te eten. Tsja, daar zeg ik geen nee tegen. Na 2 glaasjes pils, meer dan 2 glaasjes wijn en meer geit met sla en aardappelen, besloot ik te gaan rusten. Ik weet inmiddels wel hoe die Chilenen hun weekend vieren: drinken en eten, harde muziek, zingen en dansen tot in de kleine uurtjes. Ik ben mijn tent niet meer uit geweest en heb tot het einde intens genoten van hun enige echte vakantie.

De volgende ochtend (vandaag) stond ik vroeg op. Wat elke keer weer mijn verbazing schetst, is dat die taaie Chilenen net zo makkelijk weer om 8 uur de tent uit rollen! Na een hartelijk afscheid met zoenen en al vertrok ik om half 9 stoer van de camping en de legerpost richting de op ruim 500 meter verderop gelegen douane. Ja ja, ik zit hier vlakbij de grens met Argentinië!
Daar legde ik mijn plan voor: door een vallei langs de Argentijnse grens richting de Trapa-Trapa vallei. Na wat heen en weer gevraag en gepraat was duidelijk wat mijn bedoeling nu was. De eerste tekende zelf een kaartje hoe ik het beste kon lopen (vooral niet de grens over!), de tweede zocht op GoogleMaps en gaf een bepaalde route en de derde had het over het volgen van de vallei richting het zuiden. Dit alles in combinatie met mijn grote wegenkaart van Chile en goed geluk, bracht me uiteindelijk in de juiste richting. Adios caballeros!

Achter me zag ik langzaam de kolossen Sierra Veluda en volcan Antuco verdwijnen en voor me verscheen een nieuwe droge vallei. Gaande de weg werd de route duidelijk, kijkend naar de bergen en mijn kompas. Van de droge vallei met enorme rukwinden (zag en hoorde je van ver aankomen) gepaard gaande met zandhozen, belandde ik in zuidelijke richting in een nieuwe, brede vallei met aan het einde meer groen. En dus water!

Zoals ik al eerder vertelde, voelde ik me vandaag veel relaxter en nam daardoor ook regelmatiger pauze. De eerste was nog in de droge vallei in één van de weinig begroeide stukjes. Daar at ik beschut tegen zon, wind en zand, wat broodjes met tomaat en salami. Die tomaat had ik bij de douane meegekregen en dat zijn geen lullige Hollandse tomaatjes kan ik je zeggen. Lekker, maar van die salami kreeg ik wel een enorme dorst die tot laat in de middag duurde…

In de groener wordende vallei werden de windhozen minder, maar nam de bewolking toe. Totdat het zelfs een beetje begon te druppelen! Dit was voor mij de eerste regen in Chili! Ik werd er gelukkig niet echt nat van. Even later kwamen 3 man van de Chileense politie te paard mij tegemoet en vroegen waar ik naartoe dacht te gaan…
"Ik spioneer hier namens Nederland hoe de indiaanse bevolking onderdrukt wordt door de Chileense regering." Uit gezondheidsoverwegingen heb ik dit maar niet gezegd. Nee, braaf vertelde ik dat ik onderweg was naar de Trapa-Trapa vallei. Ze vertelden me dat ik dat vandaag niet ging halen. Ik antwoordde dat ik dat wist. Vriendelijke lui, die uiteindelijk geen kwaad zagen in een eenzame Hollandse knul. Dus vervolgde ik mijn weg richting Trapa-Trapa, waarbij ik me onderweg voorzichtig langs een groepje koeien moest manoeuvreren. Gelukkig zijn zij banger voor ons mensen dan andersom. Maar ze zijn wel groot en sterk, dus ik deed maar gewoon voorzichtig.

Uiteindelijk besloot ik op een open plek tussen het pad en een hoog bossage mijn tent op te zetten. Maar niet voordat ik het gevraagd had bij het naastgelegen huisje. Buiten het huisje zaten 3 kleine indiaanse meisjes en gezien de rook die uit het houten huisje kwam, was moeders aan het koken. Navraag leerde dat kamperen geen probleem was. Ik mocht zelfs een beter beschut plekje zoeken dichterbij het huisje. Supergastvrij en ze vertelde me dat ze buiten het zomerseizoen in de Trapa-Trapa vallei wonen. Daar bevindt zich nog een heuse Mapuche gemeenschap, puur indiaans bloed, die veelal leven als boeren en herders. Daar ben ik dus naar onderweg!

Nu zit ik hier in een vreemd soort omver gewaaid struikenbos (door de weer regelmatig voorbij trekkende windhozen), waar zojuist een kudde geiten voor mijn tentje langs geraasd is. Inmiddels vallen er ook weer zachtjes regendruppels op mijn tent. Dat kan geen kwaad, want mijn tentje is goed stoffig! Als het morgenvroeg maar weer droog is…
Ciao!

Maandag 16 februari, 18:30 uur

En die regen hield maar niet op vannacht!
Lekker geslapen heb ik niet, maar dat komt ook doordat mijn slaapmatje echt leegloopt als ik erop lig. En dat met levenslange garantie!!! Koud was het ook en daardoor duurde het tot na 9 uur voor ik uiteindelijk opstond. Ik zou nog bijna vergeten te vermelden dat de waakhond van dit terrein het nodig vond om me deze nacht meerdere keren wakker te blaffen. Dat was onder andere om 2 uur! Mijn aanwezigheid was blijkbaar te bedreigend…

Heel even maakte ik me deze ochtend druk of ik vandaag wel ver genoeg zou kunnen komen. Maar bij het zien van de prachtige vallei waarin ik me bevond, verdween dat gevoel. Ook de wolken verdwenen al snel en zodoende kon mijn tentje toch nog een beetje opdrogen. En alles warmde lekker op.
Bepakt en bezakt vertrok ik weer. Langzaam steeg het pad in de vallei tot rond de 1800 meter, waar het magische moment kwam dat ik de andere kant van de vallei kon zien. Een prachtig gezicht! De regen van de nacht had in elk geval het opwaaiende stof doen verdwijnen. Maar onschuldige hellingen waren hierdoor veranderd in glibberige paden. De andere kant van de vallei verblijdde me met mooie bossen, waarin ik de eerste araucaria's zag. Dit zijn bomen die stammen uit de tijd van de dinosaurus en kunnen 1000-en jaren oud worden.

Het pad ging weer naar beneden de andere vallei in. Aan het einde van deze vallei kwamen in het dal meerdere valleien bij elkaar. Hierdoor moest ik veel stijgen en dalen, en via bovenliggende rotsen over de riviertjes aan de overkant komen. Het leverde me behalve zere voeten en schouders ook een prachtig uitzicht op de cordillera (Andes) op: de Argentijnse grens!
Het pad voerde me langs een steile bergwand over soms gevaarlijk smalle stukjes door bos en struiken, en langs mooie uitkijkpunten. En daar was dan de vallei van bestemming: Trapa-Trapa! Ik ben vandaag tijdens de route er naartoe drie keer een inwoner uit de vallei tegengekomen, allen te paard. Dat hadden ze slim bekeken. Verder onderweg natuurlijk foto's van mooie dingen genomen en me gewassen in één van de vele stroompjes. Na een stevige laatste afdaling liep ik dan de vallei in. Her en der zijn hier huizen en boerderijen te vinden met een stuk land en meestal wat vee.

Bij het bordje "camping Ñireweco" wist ik dat ik genoeg gelopen had. Bij het betreden van het mooie grasveldje met een stevige boom, grote, uit het gras stekende rotsen en een huis, liep een vrouwtje me tegemoet. Hoewel ik verder geen tenten zag, kon ik hier kamperen. En het tentje staat hier prima op dit mooie grasveldje met keutels. De dueño (baas) heeft al een mooie picknicktafel voor me in elkaar geknutseld, "zelfgemaakt", zei hij trots. En het vrouwtje kwam even later met heet water voor de oploskoffie en een lekker zelfgemaakt brood! Super allemaal, maar nu moet ik er nog achter komen waar ik me hier kan wassen, hoeveel het kost, en of ik met de familie mee kan eten enz.

Er wonen hier trouwens een hoop generaties hier in dit huis. De oudste is waarschijnlijk aan het dementeren. Ze is nu al een aantal keer het huisje uit "gevlucht". Vaak komt ze dan naar mij toe om in het mapudungun (taal van de Mapuche indiaan) met me te praten. Niet dat ik er veel van versta...
Verder trok hier even geleden een rouwstoet voorbij met een groot deel van de plaatselijke gemeenschap. En toen ik mijn tentje aan het opzetten was, stond bijna heel de familie aandachtig naar deze voorstelling te kijken. Het is echter zeker niet zo dat men hier weinig heeft, want er rijden gewoon auto's, men draagt spijkerbroeken en petten, en de meerderheid spreekt Spaans. Nu nog maar even het één en ander vragen…
Ciao!

Lees verder wat er allemaal in week 4 gebeurt!